Επισκεφτείτε και προβληθείτε στον Επαγγελματικό Οδηγό Μελών μας

Πολιτιστικά-Ιστορικά

Παραγωγή της ''ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ-ΑΧΕΛΩΟΣ TV" του 2015, 

αφιερωμένη στον Μεγάλο Έλληνα Κυβερνήτη.


Το έργο ολοκληρώνεται σε επτά (7) επεισόδια.

Ευχαριστούμε και ευγνωμονούμε το κανάλι pankrestos 
για την προβολή, μέσω αυτού. 


Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. 



Επεισόδιο Πρώτον: Nεανικά χρόνια 1776-1808.


   ++++++++++++++++++++++++++++++++
Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. 
Επεισόδιο Δεύτερον: Πολιτική σταδιοδρομία στην Ρωσική Αυτοκρατορία 1809-1818.



  ++++++++++++++++++++++++++++++++
Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831. 
Επεισόδιο Τρίτον: Καποδίστριας και Ελληνική Επανάσταση 1819-1827.



++++++++++++++++++++++++++++++++
Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831.
Επεισόδιο Τέταρτον, Ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας.




+++++++++++++++++++++++++++++++
Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831.
Επεισόδιο Πέμπτον, Ένα έργο σχεδόν μυθικό (Α).




+++++++++++++++++++++++++++++++
Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831.
Επεισόδιο Έκτον, Ένα έργο σχεδόν μυθικό (Β).




+++++++++++++++++++++++++++++++
Ιωάννης Καποδίστριας 1776-1831.
Επεισόδιο Έβδομον, Η δολοφονία της Ελλάδας.





+++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++
+++++++++++++

+++++++++


Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013


ΝΑ ΓΙΑΤΙ H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ.:

"Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ-ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ-ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ-ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ-ΗΤΑ-ΘΗΤΑ-ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ-ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ-ΝΙ-ΞΙ-ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ-ΡΟ-ΣΙΓΜΑ-ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ-ΦΙ-ΧΙ-ΨΙ-ΩΜΕΓΑ.
Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός.

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ,
ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ)
ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ,
Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).


Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ:

Αλ =Ο νοητός ήλιος

Φα-ος =Το φως

Βη =προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)

Τα =Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την

Γα =Γη (δωρικός τύπος)

Αμα =(επιρρ.) συγχρόνως

Έλ = ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος

Έψ =ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος.

Ιλών =Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός

Στη =προστακτική ρήματος ίστημι.

Ίγμα =καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζή =προστακτική ρήματος ζω.

Η =υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι

Θη =προστακτική ρήματος θέτω.

Ιώτα =τα ίωγα, τα Εγώ.

Παλάν =Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο παλλάς-πάλλουσι, περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά).

Δά =άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη).

Νύξ =νύκτα.

Ο =το οποί! ο, που

Φυ(οι)=ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Κ.Ο.Κ.

MΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...(

ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ! ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ
ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).
ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ. ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!Εντυπωσιακό; Τουλάχιστον !

Πηγή:http://www.tideon.org/
+++++++++++++++++++++++++++++


+++++++++++++++++++++++

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013


Σπύρος Νικ. Μάρκου.
Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης.
(τέως Συντονιστής Εκπαίδευσης στην Ελληνική Πρεσβεία Βερολίνου).
Λάρισα, 08/05/2008.

Σύντομη Εισήγηση για το 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο «ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΤΖΑΡΤΖΑΝΟΣ» με θέμα την Ελληνική γλώσσα.
Τύρναβος Λαρίσης, 9-11 Μαϊου 2008.

Η Ελληνική Γλώσσα και σκέψη: Το μεγαλειωδέστερο έργο του ανθρώπου.

Από τις 225 Γλώσσες της Ευρώπης, μοναδική και αρχαιότερη θεωρείται και είναι βεβαίως, η Ελληνική.
Κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες έχουν διατυπώσει την θέση ότι Μητέρα των Ευρωπαϊκών, τουλάχιστον Γλωσσών είναι η Γλώσσα μας.
Πολυετείς έρευνες Γάλλων, Καναδών και Ολλανδών επιστημόνων που ανακοινώθηκαν  σε διεθνή επιστημονικά Συνέδρια στο Παρίσι και Τορόντο, επιβεβαίωσαν ότι :
Το Ελληνικόν Αλφάβητον (κρατώ επίτηδες το γράμμα «ν» και θα εξηγήσω παρακάτω για ποιον λόγο) έχει ασκήσει παγκόσμια επιρροή στον εγκέφαλο των ανθρώπων, με την εφεύρεση και καθιέρωση των φωνηέντων και την κυριαρχία των 5 βασικών φωνημάτων, ήτοι των α, ε, ι, ο, ου.
Οι ερευνητές Derrick de Kerckhove και Charles Lumsden, (1998 α) διετύπωσαν τα εξής:
«Μόνον μετά την ανακάλυψη του Ελληνικού Αλφαβήτου και την εισαγωγή των φωνηέντων στην Γλώσσα, αλλά και μίας γενικής δεξιοκίνητης Γραφής κυριάρχησαν στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου των ανθρώπων η Ανάγνωση και η Γραφή».
Ως γνωστόν η πλευρίωση στον άνθρωπο ακολουθεί το χιαστί σχήμα και το γλωσσικό κέντρο βρίσκεται στο αριστερό ημισφαίριο των ανθρώπων.
Αναλύοντας το Ελληνικόν Αλφάβητον, οι εν λόγω ερευνητές, έθεσαν 2 καίρια ερωτήματα:
Α. Πώς προέκυψε και ποιες συνθήκες οδήγησαν στην καθιέρωσή του;
Β. Ποια επιρροή είχε το πρότυπο εκείνο της Ανάγνωσης και Γραφής στην βιοψυχοκοινωνική μας εξέλιξη από τότε;
Οι ερευνητές εξετάζοντας όλες τις πλευρές, όπως την ιστορική, γραφοτεχνική, γλωσσολογική, βιολογική, ψυχολογική και νευροφυσιολογική, διαφωτίζουν με νέα δεδομένα το ζήτημα αυτό και καταλήγουν στο συμπέρασμα που προανέφερα, ότι δηλαδή:
Η Ελληνική Γλώσσα άσκησε και ασκεί παγκόσμια επιρροή στον εγκέφαλο των ανθρώπων, στην πορεία των χιλιάδων ετών, μέσω της καθιέρωσης και χρήσης των φωνηέντων αφ΄ενός, αλλά και της μουσικότητας και φυσικότητάς της, της πρόκλησης -στην εκφορά της- φυσικού ήχου και εικόνας και της άμεσης σχέσης «Σημαίνοντος-Σημαινομένου».
Να τονίσω εδώ ότι τα πέντε βασικά φωνήματα (α, ε, ι, ο, ου) που έχουν πάρει όλες οι άλλες Γλώσσες είναι καθαρά Ελληνική εφεύρεση και ότι δεν υπήρχαν σε άλλες αρχαίες γλώσσες.
Αυτά τα φωνήματα, μέσω της ομιλίας, Ανάγνωσης και Γραφής, «εγγράφονται», ακουστικά και οπτικά, στους νευρώνες του εγκεφάλου των ανθρώπων καθημερινά και μεταβιβάζονται στις επόμενες γενεές.
Είναι γνωστόν και επιστημονικώς αποδεδειγμένο ότι η πορεία και τα βιώματα του ανθρώπου, μέσω των χιλιετιών, καταγράφονται και κωδικοποιούνται στο DNA του και μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά.
Ο Kerckhove τονίζει , για το Ελληνικό Αλφάβητο, ότι: «Το σύστημα αυτό της Γραφής της Ελληνικής Γλώσσας, προϋποθέτει έναν ειδικό τρόπο στις νευρολογικές αντιδράσεις και ιδιαίτερα στην ανάπτυξη στρατηγικών Ανάγνωσης και Γραφής».
Με σαφήνεια αναφέρει επίσης την άμεση σχέση Σημαίνοντος και Σημαινομένου, την οποία προανέφερα παραπάνω και ότι:
«Η Ελληνική Γλώσσα είναι μία αξεπέραστη φυσική Γλώσσα, η οποία ηχεί εξωτικά (!)»
Το κορυφαίο επίτευγμα όλων των εποχών, η Ελληνική Γλώσσα, με την μαθηματική της δομή και την γεωμετρική της απεικόνιση, δεν είναι συμβατική, όπως αυτό συμβαίνει με άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από τις νέες γενιές στην χώρα μας.
Ούτε το Άλφα τέθηκε τυχαία στην αρχή του Αλφαβήτου, ούτε το Ωμέγα στο τέλος του, το 403 π.Χ.. στην τελευταία μεταρρύθμιση της Γλώσσας μας και στην τελειοποίηση του Αλφαβήτου.
Η συμβατικότητα ισχύει για τις άλλες Γλώσσες, όχι για την Ελληνική.
Σύμφωνα με τις θεωρίες της συμβατικότητας των Γλωσσών, την αρχαιότατη λέξη «ὕδωρ» θα μπορούσαμε να την πούμε π.χ. «ίππος» και το ρήμα «κόπτω» θα το λέγαμε «χειρουργώ» …κλπ.
Ο διεθνής επιστημονικός και ιατρικός όρος π.χ. Allergie, η «Αλλεργία», που σημαίνει «άλλο έργον», δηλ. η εισβολή ενός ξένου σώματος στο αναπνευστικό σύστημα και η πρόκληση «έργου» σε αυτό, αποδεικνύει την άμεση σχέση «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» στην Γλώσσα μας. Αυτό είναι ένα μόνον χαρακτηριστικό παράδειγμα, διότι τέτοιοι όροι και λέξεις- κλειδιά υπάρχουν χιλιάδες στην Ελληνική Γλώσσα και σε όλους τους Τομείς της Νόησης του ανθρώπου, αλλά και της Φύσεως, στον Αθλητισμό, στις Επιστήμες, στην Πολιτική, στις Τέχνες, στην Φιλοσοφία.
Όλοι αυτοί οι όροι πάρθηκαν από άλλες γλώσσες -και καλώς βέβαια- και χρησιμοποιούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια από άλλους λαούς, σε όλον τον κόσμο.
Ο Ντυράν στην Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού καταθέτει ότι στον Δ΄ μ.Χ. αιώνα, από τα 70.000.000 των κατοίκων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα 44.000.000 ομιλούσαν την Ελληνικήν και ότι την περίοδο εκείνη πάνω από 10.000 επιστημονικοί όροι μεταφέρθηκαν αυτούσιοι στα Λατινικά και στη συνέχεια σε όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές Γλώσσες, όπου εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα.
Αν σκεφθούμε για λίγο την πολιτική μας λειτουργία, για να αναφερθώ πρωτίστως σε έναν  τομέα, που μας αφορά όλους, ως σκεπτόμενους και δημοκρατικούς ανθρώπους, θα πρέπει να ερωτήσουμε: -τυχαία έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, πρώτα «οπλίτης» και μετά «πολίτης» με δικαιώματα;
Ή μήπως για να αποκτήσω πολιτικά δικαιώματα, πρέπει πρώτα να εκπληρώσω το χρέος μου προς την πατρίδα;…
Αυτή η κορυφαία Σκέψη και Λειτουργία αποδίδεται επ’ ακριβώς με την «Ονοματοθεσία» στην Γλώσσα μας.
Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα.
Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.
Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.
Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν: «Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα». (Εκτός αυτού στο Χάρβαρτ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση…)
Με αφορμή τις έρευνες αυτές των ξένων επιστημόνων θα αναρωτηθούμε και εμείς: Είναι τυχαίο πάλι το γεγονός  ότι το «οὔς» (το αυτί) που ακούει και μαθαίνει-όπως μας διδάσκει  και η Σύγχρονη Ψυχολογία-γίνεται με το «Ν» ο «Νούς» που σκέφτεται, ενεργεί και αποφασίζει;
Και δικαιούμαι να ερωτήσω:Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»; Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;
Ως μάχιμος  Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος (ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η  Έκδοση σήμερα), νομιμοποιούμαι  να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος:
Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.
Άλλωστε και τις ακρότητες του Ψυχάρη τις απέρριψε (τοπωσιά ή ντοπιολαλιά κλπ.).
Δεν λέω να επιστρέψομε-και δεν μπορούμε άλλωστε- στην «Καθαρεύουσα», η οποία επίσης είναι μία μεγάλη παρεξήγηση.
Μερικοί ξένοι Ειδικοί έχουν γράψει για το σημαντικό έργο της Καθαρεύουσας στην Γλώσσα μας, μετά το 1821. Ίσως ακόμα σήμερα να λέγαμε «ο Μινίστρος= Υπουργός ή το Χοσπιτάλι=το Νοσοκομείο κλπ», αλλά  αυτό πέρασε απαρατήρητο στον τόπο μας και το Γλωσσικό Ζήτημα δεν έπρεπε να είχε υπάρξει…
Όμως σήμερα αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν!!
(Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε «το εμβαδόΝ», δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει !
Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα:
Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ…).
Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας…
Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!
Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε: «ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει :
«Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού-Ν-, εκτός κι αν του’ λειπε η οπτική του ήχου…»
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει…».
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (ς).
Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό» , «η πλήρη! ένταξη» (!) κ.τ.ο.
Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα:
Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου. Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά.
Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.
Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς οι Έλληνες λέμε «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα, (παρ΄ όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας  να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.
Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.
Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του. Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.
Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.
Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.
Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.
Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

Σπύρος Μάρκου.
Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης,
τ. Εκπαιδευτικός Ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία Βερολίνου,
τ. Σχολικός Σύμβουλος 2ης Περιφέρειας στην Λάρισα.



+++++++++++++++++++++++++++

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013


Τρείς Ιεράρχες: 

Oι μεγάλοι παιδαγωγοί και οικουμενικοί διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας.


Πρότυπα σοφίας και αρετής.

* Κατάφεραν να συγκεράσουν αρμονικά την ελληνική φιλοσοφία με τη χριστιανική πίστη.

Του Χάρη Ανδρεόπουλου*
xandreo@sch.gr

Γιορτάζουμε την 30η Ιανουαρίου τη μνήμη των Τριών Ιεραρχών που με το βαθύ φιλοσοφικό τους στοχασμό, τη μεγάλη και βαθιά πίστη τους, τη θερμή αγάπη τους στο θεό και τον άνθρωπο, αναδείχθηκαν μεγάλοι παιδαγωγοί και οικουμενικοί διδάσκαλοι, επιφανείς ρήτορες και συγγραφείς, πρότυπα φιλανθρωπίας και αρετής.
Ο Μέγας Βασίλειος υπήρξε ο Αριστοτέλης του χριστιανισμού, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ο Πλάτωνας της χριστιανικής φιλοσοφικής σκέψης και ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ο Δημοσθένης της χριστιανικής αγάπης.

Αφορμή για την καθιέρωση του συνεορτασμού τους την 30η Ιανουαρίου, ανεξάρτητα από την ιδιαίτερη εορτή του καθενός, υπήρξε μια διένεξη των χριστιανών στη διάρκεια του 12ου αιώνα. Αυτή ξεκίνησε από τη διαφωνία που υπήρχε ανάμεσα στους μορφωμένους άνδρες στη Κωνσταντινούπολη για το ποιός από τους τρείς ιεράρχες είναι ο σπουδαιότερος. Αυτό συνέβη επί αυτοκράτορος Αλεξίου Κομνηνού(1081 - 1118). Οι χριστιανοί είχαν χωρισθεί σε τρείς διαφορετικές ομάδες. Οι μεν θεωρούσαν του Ιωάννη το Χρυσόστομο ως σημαντικότερο από τους άλλους δύο. Οι άλλοι δέχονταν το Μέγα Βασίλειο ως σπουδαιότερο και οι άλλοι τον Γρηγόριο το Θεολόγο. Ετσι δημιουργήθηκαν τρείς αντιμαχόμενες παρατάξεις: των «Ιωαννιτών», των «Βασιλειτών» και των «Γρηγορειτών». Σιγά - σιγά το θέμα άρχισε να παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις για τους χριστιανούς. Τότε ο μητροπολίτης Ευχαϊτων Ιωάννης Μαυρόπους αποφάσισε να δώσει τέλος σ' αυτή τη διαμάχη των χριστιανών, συμφιλιώνοντας τις τρείς παρατάξεις των πιστών που διαφωνούσαν. Και πράγματι το πέτυχε, διότι η πρότασή του να συσταθεί κοινή εορτή και για τους τρείς ιεράρχες έγινε με ευχαρίστηση αποδεκτή απ' όλους τους χριστιανούς. Σύμφωνα με τη διήγηση του ιερού Συναξαριστή η πρόταση αυτή έγινε από τον μητροπολίτη Ευχαϊτων κατά προτροπή των ίδιων των Τριών Ιεραρχών, τους οποίους είδε σε όραμα.

-Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας οι πρόγονοί μας καθιέρωσαν τη μέρα αυτή των Τριών Ιεραρχών ως μέρα των ελληνικών γραμμάτων και της παιδείας και ως σχολική εορτή τιμώντας έτσι την αγιοσύνη των τριών, ως πατέρων της Εκκλησίας και συγγραφέων, την ιεραποστολική τους δράση, την ευρυμάθειά τους, το ανεπανάληπτο δογματικό τους έργο και την οικουμενικότητα που πηγάζει από τη δράση τους, καθώς κατάφεραν να συγκεράσουν αρμονικά την αρχαία ελληνική γραμματεία και την φιλοσοφία με τη χριστιανική πίστη. Το νέο ελληνικό κράτος μετά από πρόταση του καθηγητή Τυπάλδου, που ήταν κατόπιν και ο πρώτος σχολάρχης της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, το 1842 καθιέρωσε ως επίσημη σχολική εορτή των «Γραμμάτων και της Παιδείας» τη μέρα αυτή εκφράζοντας και την από αιώνων παράδοση του γένους.

Οι τρεις αυτοί μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας έζησαν το δεύτερο μισό του 4ου μ.Χ. Σπούδασαν σε ελληνικές φιλοσοφικές σχολές, μελέτησαν τα κλασικά κείμενα, έτυχαν γενικά άρτιας κλασικής εκπαίδευσης, ανατράφηκαν χριστιανικά, έζησαν και αφομοίωσαν τους πνευματικούς θησαυρούς της αρχαιότητας. Με την προσπάθειά τους άρχισε να συντελείται η σταδιακή μεταφορά της αρχαίας κληρονομιάς στο βυζαντινό χώρο. Διεδραμάτισαν σαφή ρόλο «γεφυροποιών» στην πολιτιστική και πνευματική ιστορική συνέχεια. Σ' αυτούς οφείλεται η τελική σύνθεση του νεοπλατωνισμού και της χριστιανικής διδασκαλίας, που εφοδίασε το χριστιανισμό με θεωρητικές βάσεις και τον επέβαλε στους πνευματικούς κύκλους για πρώτη φορά.

Οι Τρεις Ιεράρχες έκαναν το Χριστιανισμό παγκόσμια πίστη που συνδιαλέγεται με τον κόσμο, με την οικουμένη, με όλους δηλ. τους ανθρώπους. Αυτό το πέτυχαν περνώντας μέσα από τη σκέψη της αρχαίας γνώσης και της φιλοσοφίας που είχε διαποτίσει τότε όλη την οικουμένη. Ποιο ήταν το «μυστικό» των τριών Ιεραρχών; Μεγάλοι φιλόσοφοι και συγγραφείς της αρχαιότητας όπως ο Πυθαγόρας, ο Θαλής, ο Αισχύλος, κ.ά. είχαν μονοθεϊστικές αντιλήψεις. Αυτή ήταν μία τεράστια δεξαμενή της μνήμης και της γνώσης της ανθρωπότητας που είχε την πίστη και την προσδοκία του ενός Θεού. Συν τοις άλλοις η ελληνική γλώσσα ήταν αυτή που πρόσφερε και θα πρόσφερε στο μέλλον τους όρους τους δογματικούς με τους οποίους κωδικοποιήθηκε και έγινε κατανοητό το τριαδικό δόγμα, το ομοούσιο, το αγέννητο, κ.α. Αυτά τα συνειδητοποίησαν ευθύς εξαρχής οι Τρεις Ιεράρχες και ντύνοντας όπου αυτό ήταν απαραίτητο με το ένδυμα της ελληνικής σοφίας τη χριστιανική εξ αποκαλύψεως γνώση του Θεού, την έκαναν κατανοητή στους ανθρώπους. Πρόσφεραν τη θεογνωσία που την αναζητούσαν επειγόντως οι άνθρωποι της εποχής τους, όπως το λέει ξεκάθαρα και το τροπάριό τους: «τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάματι καταρδεύσαντας».

Πέρα, όμως, από το ποιμαντικό τους έργο δεν μπορεί να μην θαυμάσει κάποιος και την πολύτιμη πνευματική και πολιτιστική προσφορά των Τριών Ιεραρχών. Αρκεί και μόνο να επισημανθεί ότι από το σύνολο των 161 τόμων της Ελληνικής Πατρολογίας (Patrologiae Graeca) , το συγγραφικό έργο μόνο αυτών των Τριών μεγάλων Ιεραρχών καταλαμβάνει 21 τόμους, ή άλλως το 1/8 της πατρολογίας. Τα υπόλοιπα 7/8 καλύπτονται από 500 περίπου άλλους Πατέρες της Εκκλησίας. Οι Τρείς Ιεράρχες, κορυφαίες άγιες μορφές της Εκκλησίας μας, δεν ήταν μόνο εξέχοντες πατέρες και διδάσκαλοι της χριστιανοσύνης, αλλά και απαράμιλλα πρότυπα αξίων ποιμένων και σοφών θεολόγων γι' αυτό και αξίζουν της απόδοσης τιμής στην οποία μας προτρέπει ο εμπνευσμένος υμνωδός:

«Τους τρείς μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι, δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον Μέγαν και Θεολόγον Γρηγόριον, συν τω κλεινώ Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί, συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν. Αυτοί γάρ τη Τριάδι, υπέρ ημών αεί πρεσβεύουσιν».

[Ερμηνεία: ΄Ολοι όσοι θαυμάζουμε τους λόγους των τριών μεγάλων φωστήρων της τρισυπόστατης θεότητας, δηλαδή το Μέγα Βασίλειο, το Γρηγόριο το θεολόγο και τον ξακουστό Ιωάννη που το στόμα του έβγαζε χρυσάφι, ας τους τιμήσουμε με ύμνους. Γιατί αυτοί φώτισαν την οικουμένη με θείες διδασκαλίες. Γιατί σαν ποταμοί σοφίας πότισαν όλη την κτίση με τα άγια νερά της θεογνωσίας, και γιατί αυτοί μεσολαβούν και παρακαλούν πάντα την Αγία Τριάδα για μας].
(*Ο κ. Χάρης Ανδρεόπουλος είναι δημοσιογράφος και καθηγητής τεχνολόγος μηχανικός και θεολόγος ΑΠΘ. Υπηρετεί στο Γυμνάσιο & Λύκειο Αρμενίου).

++++++++++++++++++++++++++++++++

Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2013 


Άγια Θεοφάνεια





Τα Θεοφάνεια (ή Θεοφάνεια) είναι μεγάλη ετήσια χριστιανική εορτή της ανάμνησης της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή(¹). Εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου (εορτών των Χριστουγέννων). Το όνομα προκύπτει από την φανέρωση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας που συνέβη σύμφωνα με τρεις σχετικές ευαγγελικές περικοπές. Η εορτή των Θεοφανίων λέγεται επίσης και Επιφάνια και Φώτα (ή Εορτή των Φώτων).



Ιστορικό:

Κατά τις ευαγγελικές περικοπές στις αρχές του 30ου έτους της ηλικίας του Ιησού, ο Ιωάννης (ο Πρόδρομος), γιος του Ζαχαρία και της Ελισάβετ, ο επιλεγόμενος στη συνέχεια Βαπτιστής, που ήταν 6 μήνες μεγαλύτερος του Χριστού, και διέμενε στην έρημο, ασκητεύοντας και κηρύττοντας το βάπτισμα μετανοίας, βάπτισε με έκπληξη και τον Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό. Κατά δε τη στιγμή της Βάπτισης κατέβηκε από τον ουρανό το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή περιστεράς στον Ιησού και ταυτόχρονα ακούσθηκε φωνή (από τον ουρανό) που έλεγε ότι: Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκισα«.



Το γεγονός αυτό έχουν καταγράψει οι τρεις από τους τέσσερις Ευαγγελιστές, ο Ματθαίος Γ’:13-17 ο Μάρκος Α’:9-11, και ο Λουκάς.Γ΄:21,22. Αυτή δε είναι και η μοναδική φορά της εμφάνισης, στη Γη, της Αγίας και ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος υπό του πλήρους «μυστηρίου» της Θεότητας. Τα θεοφάνεια ονομάζονται έτσι επειδή η φωνή του θεού ακούστηκε στη γη. Για αυτό ονομάστηκαν έτσι Θεό+Φάνεια. Ο θεός φάνηκε στην γη, θεός+φάνηκε.



Ιστορικό καθιέρωσης: 

Το πότε καθιερώθηκε να εορτάζεται η μνήμη του γεγονότος της Βάπτισης του Ιησού δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα. Φαίνεται όμως ότι αναφάνηκε πολύ νωρίς στη πρώτη Εκκλησιά των Χριστιανών. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (Στρωμ. βιβλ. α΄) αναφέρει πως κάποιοι αιρετικοί, οι περί τονΒασιλείδη γνωστικοί στις αρχές του Β΄ αιώνα εόρταζαν την ημέρα της Βάπτισης του Κυρίου «προδιανυκτερεύοντες» και ότι η εορτή αυτή γινόταν κατ΄ άλλους μεν στις 6 Ιανουαρίου, κατ΄ άλλους στις 10 Ιανουαρίου.



Κατά δε τον 3ο αιώνα η εορτή φαίνεται κοινότατη σε όλη την Χριστιανική Εκκλησία. Έτσι ενώ ο Gieseler ( Kirchengeschichte I ,376) δέχθηκε ότι πρώτοι οι Βασιλειδιανοί καθιέρωσαν την εορτή των Θεοφανίων ο Neander (Kirchengeschichte I 386) θέτει το ερώτημα: πως από «αιρετικούς» το δέχθηκε η Εκκλησία;



Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος παραδέχεται και περιγράφει την εορτή ως αρχαία πανήγυρης μάλλον στην Αντιόχεια τη Μεγάλη, και ότι από εκεί την παρέλαβαν οι Γνωστικοί Βασιλειδιανοί… Κατά δε τις Αποστολικές Διαταγές (η΄ 38) η εορτή των Επιφανείων «ήγετο δια το εν αυτή ανάδειξιν γεγενήσθαι της του Χριστού θεότητος».



Με τη λήξη του 3ου αιώνα προστέθηκε και άλλη έννοια στον εορτασμό αυτό που άρχισε να πανηγυρίζεται και ως ημέρα της «εν σαρκί» φανερώσεως του Κυρίου. Ούτως και στην Αλεξάνδρεια κατά τον Κασσιανό, και στη Κύπρο κατά Επιφάνιο. Από της εποχής λοιπόν αυτής άρχεται, κατά το πιθανότερο, και ο εορτασμός των Χριστουγέννων.

Κατά τον 4ο αιώνα η εορτή των Θεοφανίων γιορτάζεται πλέον με λαμπρότητα σε όλη την ανατολική Εκκλησία ως εορτή του φωτισμού της ανθρωπότητας δια του Αγίου Βαπτίσματος, απ΄ όπου και το όνομα «Τα Φώτα», εορτή «των Φώτων» (Γρηγόριος Ναζιανζηνός λόγος 39, Αστερίου Αμάσ. Λόγος εις «εορτών των Καλανδών»).
Στη Δύση τα Θεοφάνεια απαντώνται στα μέσα του 4ου αιώνα, αλλά από της εποχής αυτής φαίνεται στη Ρωμαϊκή Εκκλησία και άλλη μια εορτή αφιερωμένη στη κατά σάρκα Γέννηση του Ιησού στις 25 Δεκεμβρίου. Όταν πλέον καθιερώθηκε αυτή η ημερομηνία για τα Χριστούγεννα σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο έγινε και ο διαχωρισμός της εορτής των Φώτων στις 6 Ιανουαρίου, στα μέσα του 6ου αιώνα.

Υμνολογία: 

Αρχαία φαίνεται και η συνήθεια της τέλεσης του Μεγάλου Αγιασμού την ημέρα των Θεοφανίων, όπου ψάλλονται τα τροπάρια του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Σωφρονίου και το κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού.

Απολυτίκιο Θεοφανίων
«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις
του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι
αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι»

Κοντάκιο Θεοφανίων
«Επεφάνης σήμερον τη οικουμένη
και το Φως Σου Κύριε εσημειώθη εφ΄ ημάς
εν επιγνώσει υμνούντας Σε
Ήλθες εφάνης το Φως το απρόσιτον»

Μεγαλυνάριο Θεοφανίων
«Σήμερον επέφανεν ο Σωτήρ
εν μορφή ως δούλου βαπτισθήναι
μετά σαρκός υπό Ιωάννου
εν Ιορδάνου ρείθροις
ίνα βροτών εκπλύνει
τα παραπτώματα»

Τελετές:
Ως κύριες τελετές των Θεοφανίων θεωρούνται οι παρακάτω:
Μέγας Αγιασμός (Θρησκευτική τελετή που λαμβάνει χώρα εντός των Εκκλησιών).

Κατάδυση του Τιμίου Σταυρού (Θρησκευτική τελετή που ακολουθεί του Μεγάλου Αγιασμού και γίνεται η κατάδυση του Σταυρού σε ακτή Θάλασσας, εντός λιμένων, όχθες ποταμών ή λιμνών και στην ανάγκη σε δεξαμενές νερού όπως στην Αθήνα.

Επίσημη κατάδυση του Σταυρού: Πολιτειακή, Πολιτική και Θρησκευτική (Αρχιερατική) εορτή της επίσημης κατάδυσης του Σταυρού όπου παρίστανται οι Αρχές της Χώρας. Από τις αρχές του 1900 επίσημη κατάδυση ορίστηκε να γίνεται στον Πειραιά έναντι της παλαιάς βασιλικής αποβάθρας ή του παλιού Δημαρχείου, σήμερα μπροστά από τον Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα. Παρόμοιες τελετές γίνονται σε όλους τους Νομούς της Χώρας.

Από προπολεμικά απαγορεύτηκε στον Πειραιά η ανέλκυση του Σταυρού από βουτηχτές, μετά από θανάσιμη συμπλοκή αμφότερων κολυμβητών, σήμερα αυτή γίνεται με κορδέλα που φέρει ο Σταυρός.

Έθιμα:
Ως κύρια έθιμα (ελληνικά) των Θεοφανίων θεωρούνται τα:
Κάλαντα Φώτων που λένε τα παιδιά τη παραμονή της εορτής. Από τα κάλαντα αυτά μόνο το «κάλαντο» που λέγεται στη Πάτμο θεωρείται εξ ολοκλήρου θεολογικό απαλλαγμένο από κάθε άλλη επιρροή. Αυτό αρχίζει με τη δημιουργία του κόσμου και φθάνοντας την ημέρα που ο Θεός όρισε τα ύδατα συνεχίζει με το προπατορικό αμάρτημα της Εύας και αμέσως μετά αναγγέλλει τη Βάπτιση του Ιησού στον Ιορδάνη ποταμό με μόνιμη επωδό των στίχων το «Καλή σου μέρα Αφέντη με την Κυρά».
H ανέλκυση του Σταυρού (το «πιάσιμο του Σταυρού») από κολυμβητές, τους Βουτηχτάδες. Αυτός που πιάνει το Σταυρό αφού πρώτα το φιλήσει το περιφέρει στις οικίες και λαμβάνει πλούσια δώρα. Χαρακτηριστική απόδοση του εθίμου αυτού έχει γίνει και από τον ελληνικό κινηματογράφο στη ταινία «Μανταλένα» (έστω και κωμικοτραγικά), που γυρίστηκε στην Αντίπαρο, όπου πρωταγωνιστές των βασικών ρόλων ήταν ο Παντελής Ζερβός (ως ιερέας) και η Αλίκη Βουγιουκλάκη(ως βουτηχτής).
O Αγιασμός των οικιών από τους ιερείς,
Tο «Ξέπλυμα» των εικόνων (Δείτε παρακάτω Λαογραφία)και
O χορός των καλικάντζαρων.

Λαογραφία:
Λατρευτικές παραδόσεις Θεοφανίων – Φυγή καλικάντζαρων
Η εορτή των Θεοφανίων περικλείει και πολλές εκδηλώσεις που αποτελούν διαιώνιση αρχαίων (ελληνικών) εθίμων. Στην αντίληψη του Ελληνικού λαού τα Θεοφάνεια είναι «Μεγάλη γιορτή Θεότρομη». Για μερικές μάλιστα περιφέρειες της Μακεδονίας (Δυτικής) αποτελούν τη μεγαλύτερη γιορτή του έτους και κάθε καινούργιο ρούχο το «πρωτοφορούν στα Φώτα για να φωτιστεί».
Αλλά και κατά τη δογματική η Βάπτιση του Χριστού συμβολίζει τη παλιγγενεσία του ανθρώπου έχοντας έτσι μεγάλη σημασία, γι΄ αυτό και μέχρι το Δ΄ αιώνα οι χριστιανοί γιόρταζαν Πρωτοχρονιά στη Βάπτιση του Χριστού στις 6 Ιανουαρίου.

Βασική τελετουργία των Θεοφανίων είναι ο «αγιασμός των υδάτων» με τη κατάδυση του Σταυρού κατά μίμηση της Βάπτισης του Θεανθρώπου. Στην ελληνική εθιμολογία όμως, ο εν λόγω Αγιασμός έχει και την έννοια του καθαρμού, του εξαγνισμού των ανθρώπων καθώς και της απαλλαγής του από την επήρεια των δαιμονίων. Η τελευταία δε αυτή έννοια δεν είναι ασφαλώς αυστηρά χριστιανική, αλλά έχει ρίζες στην αρχαία λατρεία. Στα περισσότερα μέρη της Ελλάδας ο αγιασμός γίνεται για πρώτη φορά (στις μέρες αυτές) τη παραμονή των Θεοφανίων που λέγεται «μικρός αγιασμός» ή «Πρωτάγιαση» ή «Φώτιση». Με τη πρωτάγιαση ο ιερέας γυρίζει όλα τα σπίτια και με το Σταυρό και ένα κλωνί βασιλικό «αγιάζει» ή «φωτίζει» (ραντίζει) τους χώρους των σπιτιών. Η πρωτάγιαση είναι και το αποτελεσματικό μέσο με το οποίο τρέπονται σε άγρια φυγή οι καλικάντζαροι εκτός από το άναμμα μιας μεγάλης υπαίθριας φωτιάς.

Ο Μεγάλος όμως Αγιασμός γίνεται ανήμερα των Θεοφανίων εντός των Εκκλησιών σε ειδική εξέδρα στολισμένη επί της οποίας φέρεται μέγα σκεύος γεμάτου ύδατος. Στη συνέχεια γίνεται η κατάδυση του Σταυρού στη Θάλασσα ή σε γειτονικό ποταμό ή λίμνη ή και στην ανάγκη σε δεξαμενή (όπως στην Αθήνα). Η κατάδυση του Σταυρού, κατά τη λαϊκή πίστη δίνει στο νερό καθαρτικές και εξυγιαντικές ικανότητες. Οι κάτοικοι πολλών περιοχών μετά τη κατάδυση τρέχουν στις παραλίες της θάλασσας ή στις όχθες ποταμών ή λιμνών και πλένουν τα αγροτικά τους εργαλεία ακόμη και εικονίσματα. Κατά τη κοινή λαϊκή δοξασία ακόμη και τα εικονίσματα με το πέρασμα του χρόνου χάνουν την αρχική δύναμη και αξία τους που την αποκτούν όμως εκ νέου από το αγιασμένο νερό.

Αυτή ακριβώς η διαδικασία δεν αποτελεί παρά μόνο ακριβώς πιστή επιβίωση των αρχαίων δοξασιών. Οι αρχαίοι π.χ. Αθηναίοι είχαν τη τελετή (διαδικασία) των γνωστών «Πλυντηρίων» όπως την αποκαλούσαν κατά την οποία μετέφεραν «εν πομπή» στην ακτή του Φαλήρου το άγαλμα της Αθηνάς. Εκεί το έπλεναν με θαλασσινό νερό για να το καθαρίσουν από ρίπους και να ανανεωθούν οι ιερές δυνάμεις του αγάλματος.

Σήμερα οι γυναίκες πολλών περιοχών επαναλαμβάνουν αυτό το αρχαίο έθιμο το πλύσιμο των εικόνων συνδυαζόμενο όμως και με άλλες πράξεις της μεσαιωνικής και αρχαίας μαγείας. Όπως στη Πλάκα της Μυτιλήνης που την ώρα που βουτούν οι βουτηχτάδες να πιάσουν τον Σταυρό οι γυναίκες την ίδια στιγμή «παίρνουν με μια κρατούνα (= νεροκολοκύθα) νερό από 40 κύματα κι έπειτα με βαμβάκι που βουτούν σ΄ αυτό καθαρίζουν τα εικονίσματα χωρίς να μιλούν σε όλη αυτή τη διαδικασία («άλαλο νερό») και στη συνέχεια το νερό το ρίχνουν σε μέρος που δεν πατιέται (σε χωνευτήρι της εκκλησίας)».


Orthodox Newsletter of St Theodore, Lanham
Ορθόδοξο Φυλλάδιο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου, Lanham

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ / JANUARY, 6th, 2013 Τεύχος / Issue 3

Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ / By His Eminence Metropolitan PANTELEIMON of Antinoes


Πηγή:http://www.enromiosini.gr/



+++++++++++++++++++++++++++

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012



Μια μυστική προσέγγιση στην Πρωτοχρονιά

Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα της πρώτης του χρόνου από τους Ρωμαίους το 153 π.Χ. 




Στο Βυζάντιο η 1η Ιανουαρίου υιοθετήθηκε και καθιερώθηκε σαν ημέρα πρωτοχρονιάς το 1000 μ.Χ.


Η αρχιχρονιά, ή Πρωτοχρονιά, όπως έχουμε περισσότερο συνηθίσει να την λέμε, είναι μια από τις πιο αγαπημένες γιορτές των Ελλήνων, αλλά και ολόκληρης σχεδόν της ανθρωπότητας. Έχει καθιερωθεί στους περισσότερους λαούς του κόσμου να γιορτάζουν σαν πρωτοχρονιά την 1η Ιανουαρίου και είναι γεγονός πλέον η ύπαρξη δορυφορικών εκπομπών από όλες τις χώρες προς όλες τις χώρες της γης, για μια όσο το δυνατόν πιο «συντονισμένη» αλλαγή του χρόνου, παρ’ όλη τη διαφορά της ώρας. Από την Αυστραλία και την Ιαπωνία μέχρι τη Βρετανία και την Ισλανδία, έως τις χώρες της Μεσογείου, οι άνθρωποι γιορτάζουν με χαρά και πανηγυρισμούς την Πρωτοχρονιά, ίσως γιατί κάθε νέος χρόνος φέρνει μαζί του την ελπίδα για καλύτερες μέρες.



Η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν ημέρα της πρώτης του χρόνου από τους Ρωμαίους το 153 π.Χ. Στο Βυζάντιο η 1η Ιανουαρίου υιοθετήθηκε και καθιερώθηκε σαν ημέρα πρωτοχρονιάς το 1000 μ.Χ.



Πριν από το 153 π.Χ., σαν πρώτη του έτους ημέρα, εορταζόταν η 1η Μαρτίου, ενώ σε άλλες περιοχές του τότε γνωστού κόσμου η πρώτη ή η ενδέκατη Σεπτεμβρίου, αλλά και η πρώτη νουμηνία (αρχή της νέας Σελήνης) μετά το θερινό ηλιοστάσιο (21η Ιουνίου), όπως συνέβαινε στο αττικό σεληνιακό ημερολόγιο ή η πρώτη νουμηνία μετά την φθινοπωρινή ισημερία, όπως ίσχυε στο μακεδονικό ημερολόγιο. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα κάτι που συνήθως διαφεύγει της προσοχής μας. Εάν η πρώτη Μαρτίου εκληφθεί σαν η πρώτη ημέρα του χρόνου, τότε δικαιολογείται και μιας άλλη μορφής αρίθμηση των μηνών του έτους, σύμφωνα με την οποία ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος, ο Νοέμβριος και ο Δεκέμβριος είναι αντιστοίχως ο έβδομος (επτά-Σεπτέμβριος), ο όγδοος (οκτώ-Οκτώβριος) ο ένατος (εννέα-Νοέμβριος] και ο δέκατος (δέκα-Δεκέμβριος) μήνας του χρόνου. Ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος είναι ο 11ος και 12ος μήνας αντιστοίχως του έτους σε αυτήν την περίπτωση. Κατανοούμε ότι μέσα από μια εσωτερική μυστική παράδοση όπου ο Μάρτιος είναι ο μήνας της εαρινής ισημερίας, όπου έχουμε ίση ημέρα – ίση νύκτα, ίσο φως – ίσο σκοτάδι και αρχίζει κατόπιν μια σταδιακή αύξηση του φωτός εις βάρος του σκότους μυημένοι των ιερατείων «περνούν» το συμβολισμό της σύλληψης του εμβρύου του θεού του φωτός ή σε άλλο κωδικοποιημένο συμβολισμό την ανάσταση το Θεού.



Γι’ αυτό άλλωστε στην πρώτη περίπτωση από, την 25η Μαρτίου (περίοδος εαρινής ισημερίας) έως την 25η Δεκεμβρίου, ημέρα γέννησης του Χριστού, παρέρχεται χρόνος εννέα μηνών ακριβώς. Το σημαντικότερο, που πρέπει όμως να προσέξουμε εδώ, είναι η καλά κρυμμένη και κωδικοποιημένη σημασία των ημερομηνιών που λαμβάνονται σαν Πρωτοχρονιές. Ενώ λογικά η μετά την γέννηση του Χριστού χρονολόγηση θα έπρεπε να ξεκινά από την 25η Δεκεμβρίου που είναι το σημείο αντιστροφής της χρονολόγησης, όλως περιέργως, ξεκινά μια εβδομάδα αργότερα, την πρώτη Ιανουαρίου, που είναι η πρώτη ενός μηνός, αφιερωμένου στον αγαπημένο Θεό των Ρωμαίων Ιανό, το θεό των θεών, όπως τον αποκαλούσαν. Ο χριστιανικός κόσμος θεωρεί σαν πρώτη ημέρα του χρόνου την πρώτη Ιανουαρίου επειδή αυτή ήταν όπως λέγεται η ημέρα της περιτομής του Ιησού. Ο Γ.Ζ. Κωσταντινίδης γράφει στο λεξικά του της Αγίας Γραφής: « Παρά της Ορθοδόξου Εκκλησίας η περιτομή του Ιησού Χριστού εορτάζεται μετά οκτώ ημέρας από τα Χριστούγεννα, ήτοι την 1ην Ιανουαρίου». Στο Λουκά διαβάζουμε επίσης: «Όταν συμπληρώθηκαν οκτώ μέρες, έκαναν στο παιδί περιτομή και του έδωσαν το όνομα Ιησούς». Γνωστά σε κάποιους από μας ίσως είναι και κάποια θρακομακεδονικά κάλαντα που ξεκινούν ως εξής: «Πρωτοχρονιά του χρόνου αρχή η του Χριστού περιτομή και η μνήμη του Αγίου του Μεγάλου Βασιλείου».



Προκύπτει όμως αμέσως ένα μεγάλο ερώτημα: Αφού η 1η Ιανουαρίου καθιερώθηκε σαν Πρωτοχρονιά το 153 π.Χ., πώς είναι δυνατόν να συνέπεσε με τόση ακρίβεια ώστε 153 χρόνια αργότερα ο Χριστός να γεννιέται την 25η Δεκεμβρίου (ημέρα γέννησης και του Μίθρα), ώστε να μεσολαβούν ακριβώς 8 ημέρες μέχρι την περιτομή του, την 1η Ιανουαρίου; Μια θεία χριστιανοκεντρική διαδικασία ελάμβανε υπόψη της ένα παγανιστικό ημερολόγιο, τους Εβραίους, οι οποίοι ακολουθούσαν άλλη ημερολογιακή διαδικασία;



Και κάτι ακόμη: Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η αρχή της ισχύουσας χρονολόγησης, αλλά και η Πρωτοχρονιά μεχρι τις μέρες μας έχει καθιερωθεί εξαιτίας της εβραϊκής περιτομής του Χριστού και όχι εξαιτίας της γέννησής του; Αλλά και στην Πάτμο, ένα από τα σημαντικά κέντρα του χριστιανισμού, γιατί εορτάζεται η Πρωτοχρονιά το Σεπτέμβριο και αποκαλείται Πρωτοσεπτεμβρία;



Στην αρχαία Ελλάδα ο θεός των θεών, ο Ζεύς, δεν κυριαρχεί σαν δίιος φωτεινός ηλιακός θεός στα ημερολόγια. Αυτό θα συμβεί πολύ αργότερα. Τα ελληνικά ημερολόγια είναι κυρίως σεληνιακά διατηρώντας τη μνήμη από τις παμπάλαιες ελληνικές μητροκεντρικές κοινωνίες. Παρόλα αυτά οι Έλληνες θα καθιερώσουν για λογαριασμό κι άλλων λαών το ηλιακό ημερολόγιο. Ο Έλληνας βασιλιάς της Αιγύπτου Πτολεμαίος ο Γ΄ ο Ευεργέτης (279-222 π.Χ.) ήταν ο πρώτος που πρότεινε στους Αιγυπτίους ιερείς να διορθώσει το αιγυπτιακό έτος ακολουθώντας το ηλιακό ημερολόγιο. Αν και η πρότασή του τελικά δεν έγινε αποδεκτή, το πρώτο βήμα ήδη είχε γίνει. Όμως στον Έλληνα αστρονόμο Σωσιγένη (46 π.Χ.) οφείλεται η δημιουργία του Ιουλιανού ημερολογίου, ενός καθαρά ηλιακού ημερολογίου, το οποίο προσαρμόσθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο 13ο (1582 μ.Χ.) και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.



Ως προς τα αρχαία ελληνικά ημερολόγια, οι παλιότεροι συμβολισμοί της χρονιάς δίνονται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια, στα σημεία που αναφέρονται οι μύθοι γύρω από τον θεό Ήλιο, ιδιαίτερα στο τμήμα της Οδύσσειας που αναφέρεται στην Τρινακρία (Σικελία). Στην αρχαία Αθήνα είχαν υιοθετήσει ένα σεληνιακό ημερολόγιο που η διάρκειά του ήταν ίση με 354 μέρες. Αυτό το ημερολόγιο περιελάμβανε εναλλάξ πλήρεις μήνες 30 ημερών και κοίλους μήνες 29 ημερών. Έτσι είχαμε 6 μήνες από 30 μέρες και 6 μήνες από 29. Αυτό μας δίνει σύνολο 354 ημερών. Για μια πιο ολοκληρωμένη αντίληψη του αττικού ημερολογίου σας δίνουμε τους 12 μήνες του έτους των αρχαίων Αθηναίων σε μια κατά προσέγγιση αντιστοιχία με το σημερινό γρηγοριανό ημερολόγιο.



Για την εύρεση των ημερών οι αρχαίοι Αθηναίοι είχαν χωρίσει κάθε μήνα σε 3 δεκαήμερα. Και έτσι έλεγαν για να συγκεκριμενοποιήσουν κάποια ημέρα π.χ. 3η ημέρα δευτέρου δεκαημέρου ή 6η ημέρα 1ου δεκαημέρου κλπ.



Περιέργως αυτό κατά κάποιον τρόπο έχει μείνει και σε μας μέχρι σήμερα. Λέμε: Κυριακή η κύρια ημέρα, Δευτέρα η δεύτερη ημέρα, Τρίτη ή τρίτη ημέρα κ.ο.κ. φθάνοντας στην Παρασκευή που εξαιτίας θρησκευτικών υποχρεώσεων είναι η προπαρασκευή για την ημέρα του Σαββάτου που είναι εβραϊκή θρησκευτική «σφήνα» μέσα στην ελληνική αρίθμηση των ημερών.



Το αρχαίο ελληνικό ημερολόγιο χρησιμοποιόταν ακόμη και από τους Πτολεμαίους, τους Έλληνες βασιλείς της Αιγύπτου. Στη Μακεδονία και Θράκη υπήρχαν όμως και άλλα δύο ημερολόγια. Το σημαντικότερο όμως ήταν αυτό που είχε υιοθετηθεί και από τους Πτολεμαίους.



Είναι φανερό ότι, για να γίνει δυνατή μια ημερολογιακή «ενορχήστρωση» που να μας βγάλει τις ημερομηνίες γέννησης του Χριστού, αλλά και άλλων εορτών στις περιόδους που πρέπει, ώστε να εναρμονίζονται με παλαιότερες λατρείες, θα πρέπει να υπάρχει ένα θρησκευτικοπολιτικό κέντρο, που να διαθέτει μια γιγαντιαία υπόγεια διαδικτύωση με τη βοήθεια μυστικών εταιρειών…

Για τις παραδόσεις του χριστουγεννιάτικου δένδρου που το φορτώνουμε με μπάλες, κάτι που ίδια και απαράλλακτα και στην αρχαία Ελλάδα, στα Ελευσίνεια Μυστήρια έκαναν, αφού και τότε κρεμούσαν σε πευκοέλατο μπάλες συμβολίζοντας έτσι τους πλανήτες. Ακόμη και μελομακάρονα είχαν που τα ονόμαζαν πλακούντια, αλλά και κουραμπιέδες που τους ονόμαζαν αλφήτεια (από το αλφός = λευκός) που ήταν κάτασπρα γλυκίσματα αφιερωμένα στη Λευκή Θεά, Ινώ, μητριά του βρέφους Διονύσου, που σαν Κερδώ τη βρίσκουμε στα Ελευσίνεια Μυστήρια. Η Κερδώ είναι η Καρδέα, η σύζυγος του Ιανού του θεού των θεών…

Για εκατοντάδες χρόνια στην καρδιά του λαού μας έχουν φωλιάσει τα λόγια του Χριστού, τα οποία όντως δόνησαν την ψυχή μας, ίσως επειδή βαθιά μέσα μας από παππού σε εγγόνι διατηρήθηκε η σοφία και καλοσύνη ενός Ορφέα, ενός Πυθαγόρα, ενός Σωκράτη, ενός Αριστοτέλη.


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ.





++++++++++++++++++++++++++++++
Χριστούγεννα 2012

Το Άστρο των Χριστουγέννων


γράφει ο Μιχαήλ Σταμάτης, φοιτητής φυσικής Πανεπ.Ιωαννίνων με διάκριση από την Εταιρία Αστρονομίας και Διαστημικής και Ελληνικής Μαθηματικής Εταιρίας.


23 Δεκεμβρίου 2012, 13:04



Το άστρο των Χριστουγέννων εμφανίστηκε πριν από 2000 χρόνια περίπου και ήταν αυτό που καθοδήγησε τους μάγους στον μικρό Ιησού. Το άστρο αυτό ακτινοβολεί ακόμη και σήμερα το μυστήριο για την φύση του στην επιστήμη. Πολλοί επιστήμονες προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το παράδοξο αυτό φαινόμενο, αλλά καμία θεωρία δεν κατάφερε να το ερμηνεύσει εξ ολοκλήρου. Σε κάθε άνθρωπο έλκει το θαυμασμό, σε μεγάλο ή μικρό βαθμό αυτό το αξιοσημείωτο γεγονός.



Η μόνη αξιόπιστη πηγή που δίνει πληροφορίες για το άστρο των Χριστουγέννων (ή Άστρο) είναι το ευαγγέλιο κατά Ματθαίου στην αρχή του 2oυ κεφαλαίου. Σύμφωνα με αυτό οι "μάγοι" που προσκύνησαν τον Ιησού ήταν σοφοί και καταγόταν από χώρα ανατολικά του Ιορδάνη ποταμού. 


Ο αριθμός των σοφών δεν είναι γνωστός , όμως επικράτησε πως είναι τρεις, λόγω των 3 δώρων που προσέφεραν στον Χριστό. Οι σοφοί καθώς βρισκόταν στην Ανατολή παρατήρησαν το Άστρο στο δυτικό ή νοτιοδυτικό τμήμα του ουρανού προκειμένου να φθάσουν στην Ιερουσαλήμ.


Ο Ηρώδης δεν γνώριζε για το Άστρο ούτε οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, άρα προφανώς το άστρο ήταν ορατό μόνο από τους μάγους ή ήταν πολύ δυσδιάκριτο για τους μη ειδικούς. 



Αν ήταν λαμπρό θα το έβλεπαν και οι υπόλοιποι εκτός των μάγων. Αν ήταν αρκετά αμυδρό ώστε να μην το διακρίνουν εύκολα οι μη ειδικοί (οι μάγοι ήταν ειδικοί) τότε απορρίπτονται αυτόματα οι θεωρίες που το θέλουν φωτεινό αστρικό αντικείμενο και φανερό και από μη ειδικούς. 



Ο Ηρώδης εξακρίβωσε κάποιες πληροφορίες για το ταξίδι των μάγων και διέταξε την σφαγή όλων των αγοριών έως 2 χρονών. Από αυτό προσδιορίζεται ότι το ταξίδι των μάγων διήρκησε περίπου 2 έτη. Άρα το Άστρο που εμφανίστηκε ξαφνικά φαινόταν στον ουρανό για 2 έτη περίπου.Όταν οι μάγοι έφυγαν από τον Ηρώδη, το Άστρο ξαναφάνηκε, βρισκόταν συνεχώς μπροστά τους και τους καθοδηγούσε, μέχρι που κατέβηκε και στάθηκε πάνω από το παιδί πλέον Ιησού. Το Άστρο έδειξε ένα μικρό συγκεκριμένο τόπο όπου γεννήθηκε ο Ιησούς. 



Ένα αστρικό αντικείμενο όμως λόγω της μακρινής απόστασης στην οποία βρίσκεται δεν μπορεί να υποδείξει κάποιο συγκεκριμένο τόπο στην επιφάνεια της γης παρά μόνο κατεύθυνση ,προσανατολισμό. Προκειμένου να υποδειχθεί ένα ορισμένο γήινο σημείο θα πρέπει το αντικείμενο να δημιουργηθεί στα κατώτατα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας γεγονός όμως αδύνατο για ένα αστρικό σώμα.Σύμφωνα λοιπόν με όλα τα στοιχεία που αντλούμε από το ιερό κείμενο της Αγίας Γραφής και συγκρίνοντας τα προσεκτικά με τις ιδιότητες των αστρικών ή και μετεωρολογικών αντικειμένων ή φαινομένων το Άστρο δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να είναι κάποιο αστρικό αντικείμενο, όποιο κι αν ήταν αυτό, αλλά ούτε και μετεωρολογικό.Μια αξιόλογη ερμηνεία του Άστρου είναι πως ήταν κάτι υπερφυσικό. Ίσως ήταν ένας άγγελος ή κάποια θεϊκή δύναμη με μορφή άστρου (έχουν συμβεί παρόμοια γεγονότα και στην Παλαιά Διαθήκη) .



Πολλοί ορθολογιστές και υλιστές επιστήμονες απορρίπτοντας την ύπαρξη του υπερφυσικού, κατασκευάζουν θεωρίες για την φυσική ερμηνεία τους υπερφυσικού χάνοντας όμως την ουσία του συγκεκριμένου γεγονότος.



Σε τελική όμως ανάλυση δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία το τι συνέβη στον ουρανό εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων, γιατί κάτι πολύ πιο σπουδαίο συνέβαινε επάνω στη Γη . Κάτι υπέροχο συνέβη στη μικρή πόλη της Βηθλεέμ, εκείνη την παγερή άγια νύχτα. Γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. Αξίζει λοιπόν να ερευνηθεί με περισσότερο θαυμασμό και πόθο το τι είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Ήλιος της δικαιοσύνης ,περισσότερο από το Άστρο των Χριστουγέννων που ήταν ο προάγγελος του ερχομού Του .



Ύστερα από αυτό το απολαυστικό ταξίδι ψηλαφίζοντας την αλήθεια, εύχομαι να βρείτε το πανέμορφο αυτό Άστρο αυτά τα Χριστούγεννα .Καλές και Ουσιαστικές εορτές λοιπόν σε όλους με αγάπη υγεία και χαρά ! 

Πηγή: http://www.amen.gr

++++++++++++++++++++++

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΠΟΙΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΑΥΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΩΝ;




Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, Τον προσκύνησαν πρώτοι οι ποιμένες και οι σοφοί (οι αστρονόμοι) από ανατολών, δηλαδή οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου τούτου! Ακόμη και σήμερα, αυτοί που ειλικρινέστερα απ’ όλους λατρεύουν τον Ιησού Χριστό, ως Θεό και Σωτήρα, είναι οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί του κόσμου. Απεναντίας, η διεστραμμένη απλοϊκότητα και η ημιμάθεια υπήρξαν πάντοτε εχθροί της Θεότητος του Χριστού και πολέμιοι του Ευαγγελίου Του.Ποιοί ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών;Το ερώτημα μελέτησε επισταμένως ο άγιος Δημήτριος του Ροστώφ. Λέει, λοιπόν, ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν κάποιοι βασιλείς ορισμένων μικρότερων περιοχών ή και μεμονωμένων πόλεων στην Περσία, την Αραβία και την Αίγυπτο. Αυτοί ήταν επίσης και ειδήμονες αστρονόμοι. Το λαμπρό άστρο, που είδαν, τους φανερώθηκε για να αναγγείλει τη γέννηση του Νέου Βασιλέως.

Κατά τον άγιο Δημήτριο του Ροστώφ το αστέρι αυτό εμφανίστηκε σ’ αυτούς εννέα μήνες πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, ήτοι κατά τον χρόνο της υπερφυούς συλλήψεως Αυτού στην παρθενική μήτρα της Ύπεραγίας Θεοτόκου. Οι σοφοί αστρονόμοι πέρασαν εννέα μήνες μελετώντας αυτό το αστέρι και προετοιμαζόμενοι για το ταξίδι το οποίο τελικώς πραγματοποίησαν. Έφτασαν στη Βηθλεέμ λίγο αφότου γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου.

Ο ένας εξ’ αυτών ονομαζόταν Μελχιώρ. Ήταν γέροντας με κατάλευκα μαλλιά και γένια. Αυτός πρόσφερε το χρυσάφι ως δώρο στον Κύριο. Ο δεύτερος ονομαζόταν Γάσπαρ· ήταν νέος με ροδαλό πρόσωπο και αγένειος. Αυτός πρόσφερε το λιβάνι ως δώρο στον Κύριο. Ο τρίτος ονομαζόταν Βαλτάσαρ· είχε μελαχρινή επιδερμίδα και δασύτριχη γενειάδα. Αυτός πρόσφερε ως δώρο στον Κύριο το μύρο. Αυτοί ήταν οι «μάγοι με τα δώρα».

Μετά τον θάνατό τους τα σκηνώματά τους μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη· από την Κωνσταντινούπολη στο Μιλάνο και, απ’ το Μιλάνο στην Κολωνία. Μπορούμε επίσης να πούμε ότι οι τρεις αυτοί σοφοί άνδρες εκπροσωπούσαν τις τρεις κύριες φυλές των ανθρώπων, που κατάγονταν από τους τρεις γιους του Νώε: Σημ, Χαμ και Ιάφεθ. Ο Πέρσης σοφός εκπροσωπούσε τους Ιαφεθίτες, ο Άραβας τους Σημίτες και ο Αιγύπτιος τους Χαμίτες. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι διά μέσου των τριών αυτών, τρόπον τινά, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος προσκύνησε τον Ενανθρωπήσαντα Θεό και Κύριο!



Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος»


Πηγές:


http://www.agioritikovima.gr

Τετάρτη, 12 Δεκέμβριος 2012 14:35 elekklesia.blogspot.gr



++++++++++++++++++++++++++++++


Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012




ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ


(Νικόλαος Πλαστήρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό....)
Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.


-Η σύγκριση με την σημερινή κατάσταση, μόνο μελαγχολία φέρνει...


++++++++++++++++++++++++++++++++


Κυριακή 26 Αυγούστου 2012





Σχολικά βιβλία-Τα παιδιά μας μετατρέπονται σε νέους γενίτσαρους.


Με σεβασμό Κουσίδου Πελαγία, Δράκα 

Τα παιδιά μας μετατρέπονται σε νέους γενίτσαρους. Θα θέλαμε σαν γονείς παιδιών του δημοτικού να εκφράσουμε την αγωνία μας....
για τη συστηματική προπαγάνδα ανθελληνισμού, αφελληνισμού και άκρατου αντιχριστιανικού πνεύματος, που γίνεται με σκοπό το βιασμό του νου των παιδιών μας και τη μετατροπή τους σε νέους γενίτσαρους. Σας δίνουμε παρακάτω μια εικόνα μικρού μόνο τμή­ματος της κατάστασης που επικρατεί. Αρχίζοντας με τη Γλώσσα της Ε' τάξης (σελ. 23) βλέπουμε τον άγιο Ιωσήφ χωρίς φωτοστέφανο να αγκα­λιάζει την Παναγία, χωρίς φωτοστέ­φανο και αυτή. Επίσης βλέπουμε τον Χριστό σαν ένα απλό μωρό χωρίς φωτοστέφανο. Όλο το βιβλίο έχει δυο φωτογραφίες για τα Χριστούγεννα. Συ­νεχίζοντας βλέπουμε ότι όλο το κεφά­λαιο για τα Χριστούγεννα αναφέρεται στη μάγισσα Φρικαντέλα (σελ. 26)...
Βά­ζουν ένα παιδί μετανάστη (σελ. 24) να θέτει σε αμφιβολία για το αν υπάρχουν άγγελοι, και αυτοί μόνο για τους χορτάτους. Ακόμη (σελ. 29) βλέπουμε τα Θε­οφάνια να είναι ένας απλός αγώνας κολύμβησης. Βάζουν τα παιδιά να φαντάζονται ότι είναι δέντρα (σελ. 31) όχι πάντως νοήμονα όντα. Πλύση εγκε­φάλου επίσης γίνεται (σελ. 11 και 12) ειδικά για τούς εξωγήινους. Στο Ανθολόγιο της Γλώσσας Ε' (σελ. 154) ό Τα Κι Κο ό Κινέζος αναρωτιέται: « .. Τα μάτια του γιατρού ήταν γλυκά και τα μάτια του Χριστού ήταν γλυκά». Τί ωραία βλασφημία! Παρουσιάζουν επίσης το βάψιμο των αυγών σαν παλιό ειδωλολατρικό έθιμο πού πήραμε και ότι ό Χριστός απλώς σήκωσε την πλάκα και βγήκε (σελ. 174, 175, 177). Ό Αι-Βασίλης κάνει μπουγάδα με τα σώβρακά του (Δ' τάξη Γλώσσα σελ. 52). Τα παιδιά μαθαίνουν να γράφουν Χαίκου (Γ' τάξη, Γλώσσα σελ. 68) πού είναι επηρεασμένα από το Βουδισμό Ζεν, αλλά όχι Όμηρο κ.τλ. Ελληνικά. Διαβάζουμε (Γλώσσα, Β' δημοτικού σελ. 79) για το ημερολόγιο της Έβραιοπούλας Ροζίνας, για το 1940 αλλά όχι κάποιου Έλληνα ήρωα π.χ. Κώστα Περρίκου. Από τη Γλώσσα Α' Δημοτικού μαθαί­νουν τα παιδιά: πώς να μπαίνουν σε ξένα σπίτια να κρυφακούν, να κρυφοκοιτάζουν τη νύκτα (σελ. 32, 34, 36, 38) όλα εικονογραφημένα. Στη Μελέτη Περιβάλλοντος Δ' τάξης (σελ. 17,18) νιώθουμε περήφανοι πού μιλάμε τα Τουρκικά. Το Τουρκάκι Έκρέμ δοξάζει τον Αλλάχ με ανύπαρκτο Χριστό. Στα Μαθηματικά Γ' τάξης (σελ. 85) υπάρχουν μάγισσες, σεΐχηδες και γενικά όλα τα ξενόγλωσσα ονόματα και κυρίως αγοριών. Κάνουν συνεχώς διαφήμιση (Μαθηματικά Γ' σελ. 102) στο Ταγκράμ, αλλά όχι στο αρχαιότερο Γεωμετρικό παιχνίδι το ≪Λούκουλος≫ του Αρχιμήδη. Στα Θρησκευτικά Δ' (σελ. 98, μάς κάνουν πλύση εγκεφάλου με τούς μετανάστες, παρουσιάζοντας τούς Έλληνες σαν ρατσιστές. Στα Θρησκευτικά Ε'(σελ. 92) αναφέρουν σαν αιρετικό τον Ρωμανό το Μελωδό, ότι αντλούσε τα θέματά του από τα απόκρυφα Ευαγγέλια. Πηγαίνοντας στην Ιστορία (Δ' τάξη σελ. 79) αφαιρούν τις αποικίες της αρχαίας Ελλάδας από όλο το μεσογειακό χώρο και την δείχνουν σαν ψείρα. Καλλιεργούν αισθήματα ηττοπάθειας των Ελλήνων (Ε' τάξη σελ. 11) ειδικά απέναντι στους Ρωμαίους, χωρίς να μάς πουν ότι πολυπληθέστεροι Ρωμαίοι μαζί με Έλληνες προδότες πολέμησαν εναντίον λίγων Ελλήνων. Το διάταγμα της ανεξιθρησκίας του Μ. Κωνσταντίνου το δουλεύουν όπως θέλουν σαν τάχα να μην ισχύει στην Ελλάδα (''στ. Ε' σελ. 22). Ρωτούν πονηρά τα παιδιά να αναρωτηθούν γιατί ό Μ. Κωνσταντίνος άφησε τούς παλαι­ούς ναούς δίπλα στις Χριστιανικούς (σελ. 27, Ίστορ. Ε'). Γιατί άραγε; Στην άλωση της Κωνσταντινούπο­λης Βιβλίο Εργασιών Ιστορίας Ε' (σελ. 46), ρωτούν και ζητούν τα παιδιά να γράψουν τί τα εντυπωσίασε στον Μωάμεθ τον Πορθητή. (Βάζοντας δεύτερο στη λίστα τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο). Δίνουν ψευδή στοιχεία με μικρό Τουρκικό στρατό στην άλωση, Ιστορία Ε'(σελ. 107) (άλλου γράφουν πάνω από 60.000, αλλού 100.000). Ιστορικά εμείς ξέρουμε ότι το νούμερο ήταν πολύ μεγαλύτερο. Γράφουν (Ιστορία Ε' σελ. 106) ότι την άμυνα της Κωνσταντινούπολης την ανέθεσε ό Πα­λαιολόγος στον Ιουστινιάνη λες και αυτός ήταν απλός παρατηρητής, τονίζοντας το με­γαλείο του Ιουστινιάνη και του Μωάμεθ. Αυτά τα βιβλία είναι όλα σαβούρες. Σε τί vα πρωτοαναφερθεί κανείς; Και αυτά είναι μόνο λίγα.


http://ksipnistere.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/08/blog-post_8837.html#ixzz24gVrhRxY

+++++++++++++++++++++++++++++++++

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Κοίμησις της Θεοτόκου



Οὐ θαῦμα θνῄσκειν κοσμοσώτειραν Κόρην,

Τοῦ κοσμοπλάστου σαρκικῶς τεθνηκότος.

Ζῇ ἀεὶ Θεομήτωρ, κἂν δεκάτῃ θάνε πέμπτῃ.

Βιογραφία
Όπως είναι γνωστό, επάνω από το Σταυρό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, έδωσε εντολή και την Παναγία μητέρα του παρέλαβε ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής στο σπίτι του, όπου διέμενε μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τη μητέρα του Σαλώμη, συγγενή της Θεοτόκου. Όταν δε ήλθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή της, άγγελος Κυρίου (η παράδοση λέει ότι ήταν ο Aρχάγγελος Γαβριήλ) της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.

Η χαρά της Θεοτόκου υπήρξε μεγάλη, διότι θα συναντούσε το μονογενή της Υιό και Θεό όλων των ανθρώπων. Πήγε, λοιπόν, και προσευχήθηκε στο όρος των Ελαίων, όπου συνήθιζε να προσεύχεται και ο Κύριος Ιησούς. Έπειτα, γύρισε στο σπίτι του Ιωάννη, όπου έκανε γνωστή την επικείμενη κοίμηση της.

Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση της. Mαζί δε με τους Aποστόλους ήλθε και ο Aρεοπαγίτης Διονύσιος, ο Άγιος Iερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Aπόστολος Tιμόθεος, και οι λοιποί θεόσοφοι Iεράρχες.

Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της Γεσθημανή. Eπειδή, κατά θείαν οικονομίαν, ένας από τους Aποστόλους (ο Θωμάς όπως λέει η παράδοση) δεν ήταν παρών στην κηδεία της Θεομήτορος, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.
Έτσι, μετά από τρεις ήμερες, άνοιξαν τον τάφο και έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς. Και βέβαια, όλη η ανθρωπότητα, με ευγνωμοσύνη για τις πρεσβείες της στο Σωτήρα Χριστό, αναφωνεί: «Χαίρε, ώ Μήτερ τής ζωής».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’.

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος πλ. β’. Αὐτόμελον.

Τὴν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον, καὶ προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα, τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ὡς γὰρ ζωῆς Μητέρα, πρὸς τὴν ζωὴν μετέστησεν, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Ὁ Οἶκος

Τείχισόν μου τὰς φρένας Σωτήρ μου· τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τὴν ἄχραντον Μητέρα σου, ἐν πύργῳ ῥημάτων ἐνίσχυσόν με, καὶ ἐν βάρεσιν ἐννοιῶν ὀχύρωσόν με· σὺ γὰρ βοᾷς τῶν αἰτούντων πιστῶς τὰς αἰτήσεις πληροῦν. Σὺ οὖν μοι δώρησαι γλῶτταν, προφοράν, καὶ λογισμὸν ἀκαταίσχυντον· πᾶσα γὰρ δόσις ἐλλάμψεως παρὰ σοῦ καταπέμπεται φωταγωγέ, ὁ μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον.

Μεγαλυνάριον

Παρέστης Παρθένε ἐκ δεξιῶν, τοῦ Παμβασιλέως, ὡς Βασίλισσα τοῦ παντός, περιβεβλημένη, ἀθανασίας αἴγλην, ἀρθεῖσα μετὰ δόξης, πρὸς τὰ οὐράνια.
Η ηλικία της Θεοτόκου

Ο Άγιος Νικόδημος λέγει:

Εάν επιθυμή τινάς να μάθη πόσων χρόνων ήτον η Κυρία Θεοτόκος όταν εκοιμήθη, ας το ακούση.

Όταν αύτη επήγεν εις τα Άγια των Αγίων ήτον τριών ετών επέρασεν εκεί δώδεκα χρόνους και έως να γεννήσει τόν Χριστόν επέρασεν ένας χρόνος έκαμε και με τόν Χριστόν χρόνους τριαντατρείς, έζησε και μετά τήν Ανάληψιν χρόνους δέκα, ώστε όλοι οι χρόνοι της Αγίας ζωής της συμποσούνται πενηνταεννέα.

Πηγή:http://www.saint.gr/

++++++++++++++++++++++++++++++++


Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Γιατί τα Ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν Αρχαία Ελληνικά στο σχολείο;

O βασικός λόγος που τα Eλληνόπουλα δεν μαθαίνουν Αρχαία Ελληνικά στο σχολείο είναι διότι το υπουργείο παραπαιδείας εδώ και δεκαετίες έχει θέσει ως σκοπό του να μην διδάσκεται σωστά η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα.Η γλώσσα είναι εργαλείο σκέψεως. Όσο πιο πολλές λέξεις χ ρησιμοποιούμε, όσο πιό αφηρημένες έννοιες συλλαμβάνουμε, όσο πιό καλή σύνταξη προτάσεων οικοδομούμε, τόσο περισσότερο ακονίζουμε την σκέψη μας. Όποιος δεν χρησιμοποιεί σωστά την γλώσσα, δεν μπορεί να μεταφέρει τις σκέψεις του στον έξω κόσμο. Δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους γύρω του, δεν μπορεί να ενεργήσει γρήγορα. 

Αυτός μάλλον πρέπει να είναι ο σκοπός του υπουργείου παραπαιδείας για να διδάσκει με τέτοιο βασανιστικό τρόπο την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα στα δύσμοιρα Ελληνόπουλα.Επιβάλλει στους μαθητές να μαθαίνουν αμέτρητους τύπους, καταλήξεις και κανόνες. Αυτό αποτελεί σαδομαζοχιστική τάση. Μετά 3 χρόνια διδασκαλίας οι Έλληνες μαθητές δεν μπορούν να καταλάβουν τί θέλει να πει ένα απλό Αρχαίο Κείμενο. Και ακόμη χειρότερα: Οι μαθητές δεν μπορούν να γράψουν ένα απλό κείμενο στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα, αλλά ούτε και να μιλήσουν Αρχαία Ελληνικά.
Αλλά αυτός ακριβώς είναι ο βασικός σκοπός εκμαθήσεως μίας γλώσσης, το να γράφεις, το να σκέφτεσαι και το να μιλάς με αυτή την γλώσσα. Και όχι απλώς να γνωρίζεις τους γραμματικούς κανόνες και το συντακτικό.
Γιατί λοιπόν τα Ελληνόπουλα δεν μαθαίνουν την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα; Διότι απλούστατα το υπουργείο παραπαιδείας δεν ακολουθεί κανόνες διδασκαλίας που ισχύουν για όσους μαθαίνουν μία ξένη γλώσσα ή κανόνες που ακολουθούνται για τα νήπια.
Για παράδειγμα όποιος πηγαίνει σε ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών για να μάθει την αγγλική γλώσσα, μετά από 3-4 μαθήματα ο καθηγητής ζητά από τον μαθητή να προφέρει κάποιες λέξεις. Να συντάξει μία απλή πρόταση, πχ «This is a cat». Του ζητά να συντάξει μία μικρή παράγραφο με την χρήση της αγγλικής γλώσσης. Δηλαδή από τις πρώτες εβδομάδες ένας καθηγητής ξένων γλωσσών προσπαθεί να χρησιμοποιήσει όλους τους αισθητήρες του εγκεφάλου για να κάνει τον μαθητή να μιλήσει την ξένη γλώσσα. Οι καλοί καθηγητές ξέρουν ότι ο μαθητής πρέπει να διαβάζει δυνατά μία λέξη για να μαθαίνει την προφορά της, να την αντιγράφει σωστά για να μαθαίνει την ορθογραφία της, και να σχηματίζει προτάσεις έτσι ώστε η γλωσσική του μνήμη να συμπλέκει συνεχώς λέξεις με εικόνες για να αρχίσει ο μαθητής να σκέφτεται στην ξένη γλώσσα αντί απλώς να μεταφράζει από την μητρική του γλώσσα το νόημα που θέλει να εκφράσει.
Άρα το βασικό κλειδί για να μάθουμε μία γλώσσα είναι από την πρώτη ημέρα ει δυνατόν, να την μιλάμε, να την μιλάμε, να την μιλάμε, να την μιλάμε, να την μιλάμε!!! Πότε επιτέλους θα κατανοήσει το υπουργείο παραπαιδείας ότι με την διδασκαλία ατελείωτων συντακτικών και γραμματικών κανόνων δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσεις μία γλώσσα;
Ακόμη και αν κάποιος μαθητής απομνημονεύσει όλους τους γραμματικούς κανόνες η ψυχολογία διδάσκει ότι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα τους ξεχάσει. Οτιδήποτε δεν χρησιμοποιείς, το ξεχνάς.
Γιατί δεν σκέπτονται οι κύριοι του υπουργείου παραπαιδείας πώς τα νήπια μαθαίνουν τα Νέα Ελληνικά; Μήπως οι μητέρες στέκονται πάνω από την κούνια τους και αρχίζουν να τους μαθαίνουν τις χρονικές καταλήξεις των ρημάτων; Προφανώς όχι. Αρχίζουν και τους προφέρουν λέξεις τις οποίες τα βρέφη σιγά-σιγά συνδυάζουν στο μυαλό τους με εικόνες, αντικείμενα, μορφασμούς προσώπων κλπ. Τα νήπια δεν καταλαβαίνουν αφηρημένες έννοιες αλλά κατανοούν αντικείμενα όπως τόπι, νερό, μαμά, κούκλα, κ.ά. Έτσι ακριβώς θα μάθουν και τα Ελληνόπουλα τα Αρχαία Ελληνικά, συνδυάζοντας λέξεις με αντικείμενα και εικόνες.
Στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια εισήλθαν πολλοί ξένοι, νόμιμοι και παράνομοι. Ωρισμένοι από αυτούς έμαθαν τα Νέα Ελληνικά σε πολύ καλό επίπεδο. Πώς τα έμαθαν; Μήπως με την μέθοδο του υπουργείου παραπαιδείας; Μήπως άρχισαν να μαθαίνουν συντακτικό και γραμματική; Ή μήπως η πρώτη λέξη που έμαθαν ήταν «δουλειά»; Οι ξένοι άρχισαν να μαθαίνουν μικρές προτάσεις όπως «θέλω δουλειά», «ψάχνω για σπίτι», «πού είναι τοταχυδρομείο;», «ήρθε ο λογαριασμός της ΔΕΗ» κλπ. Έτσι άρχισαν οι ξένοι να μαθαίνουν την νεοελληνική γλώσσα.
Έτσι θα μάθουν και τα Ελληνόπουλα την Αρχαία Ελληνική Γλώσσα. Πρέπει να την μιλήσουν. Αυτό το έγκλημα έχει διαπράξει το υπουργείο παραπαιδείας. Δεν επιβάλλει στο αναλυτικό πρόγραμμα την ΟΜΙΛΙΑ της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης μέσα στην σχολική τάξη. Όταν ένας μαθητής αρχίζει να επαναλαμβάνει «τίς βούλεται αγορεύειν;» τότε αρχίζει να μαθαίνει Αρχαία Ελληνικά. Στην αρχή δεν χρειάζεται ανάλυση υποκειμένου, αντικειμένου, ρήματος και απαρεμφάτου. Αυτά θα γίνουν πολύ αργότερα, για όσους ενδιαφέρονται.
Οι περισσότεροι Έλληνες αγρότες είναι αγράμματοι, δεν ξέρουν τί σημαίνει απαρέμφατο, και όμως μιλούν τα Νέα Ελληνικά. Δεν χρειάζονται ατελείωτοι γραμματικοί κανόνες για να μιλήσει κάποιος την Αρχαία Ελληνική. Απαιτείται να την χρησιμοποιεί στην ομιλία του. Απαιτείται η καθημερινή χρήση της Αρχαίας μας Γλώσσης στην οικία, στο σχολείο, στην εργασία. Μικρές προτάσεις στην αρχή, με απλά νοήματα.
Δεν είναι δυνατόν τα νήπια, οι ξένοι που μαθαίνουν Νέα Ελληνικά, και όσοι Έλληνες διδάσκονται ξένες γλώσσες να ακολουθούν αυτή την βασική μέθοδο διδασκαλίας, ενώ οι μαθητές των Ελληνικών σχολείων να διδάσκονται ανουσίους γραμματικούς κανόνες, επειδή έτσι αρέσει σε κάποιους ημιμαθείς γραφειοκράτες του υπουργείου παραπαιδείας. Και φυσικά μετά από ένα χρόνο, αφού τελειώσουν το λύκειο, οι μαθητές δεν θυμούνται τίποτε. Και το χειρότερο είναι ότι δεν δύνανται να συντάξουν ούτε μία πρόταση στα Αρχαία Ελληνικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι πηγαίνουν να δώσουν εξετάσεις για ένα πτυχίο σε μία ξένη γλώσσα, εκτός από το να διαβάσουν ένα κείμενο και να το αναλύσουν, τους ζητούν να γράψουν ένα κείμενο και να δώσουν μία προφορική συνέντευξη. Όμως αυτό δεν ισχύει στις εξετάσεις για τα Αρχαία Ελληνικά. Επί δεκαετίες δεν ζητείται από τους μαθητές να γράψουν ένα κείμενο στα Αρχαία Ελληνικά ούτε να δώσουν συνέντευξη στα Αρχαία Ελληνικά. Κάτι που το κάνουν όσοι δίνουν εξετάσεις για μία ξένη γλώσσα ακόμη και από το πρώτο τρίμηνο διδασκαλίας.
[Της Ευρυδίκης Βουτσινά, φιλολόγου, από olympia.gr]




Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

++++++++++++++++++++++++++++++++

Σάββατο 5 Μαΐου 2012




Ένα απόσπασμα από τον πάντα επίκαιρο και διδακτικό στρατηγό Ι. Μακρυγιάννη (από συνομιλία του με έναν Βαυαρό στρατιωτικό).


Ο τρόπος και το ύφος, που απαντά στις υπεροπτικές και προσβλητικές απόψεις του Βαυαρού, μας δείχνει ξεκάθαρα πως το ψυχικό μεγαλείο και η ανδρεία, δεν επιδέχονται προσβολές και φοβέρες. Αρκεί να έχεις σθένος και κότσια.
Έχει διαβάσει κανείς σύγχρονος πολιτικός τον Μακρυγιάννη;;;




Και άλλο διδακτικό για όλους μας.
"Καί βγῆκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορά τῆς ἐβραιουργιᾶς, πού εἶπαν νά μᾶς σβήσουν τήν Ἁγία Πίστη, τήν Ὀρθοδοξία, διότι ἡ Φραγκιά δέν μᾶς θέλει μέ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καί ἐκάθησα καί ἔκλαιγα διά τά νέα παθήματα. 
Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνιν καλόν ἁγιορείτικον. Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα: "Δέν βλέπετε ποῦ θέλουν νά κάνουν τήν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν ἔχομεν. 

Φραγκεμένους μᾶς θέλουν τά τσογλάνια τοῦ τρισκατάρατού του Πάπα... Μην ἀφήσετε, Ἅγιοί μου αὐτά τά γκιντί πουλημένα κριγιάτατης τυραγνίας νά μασκαρέψουν καί νά ἀφανίσουν τούς Ἕλληνες, κάνοντας περισσότερο κακό ἀπό αὐτά πού καταδέχθηκεν ὁ Τοῦρκος ὡς τίμιος ἐχθρός μας".

Καί εἶπαν οἱ ἄθρησκοι πού ἐβάλαμεν εἰς τόν σβέρκο μας νά μή μανθάνουν τά παιδιά μᾶς Χριστόν καί Παναγίαν, διότι θά μᾶς παρεξηγήσουν οἱ ἰσχυροί.

Καί βγῆκαν ἀκόμη νά 'ποτάξουν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἔχει πολλήν δύναμη καιτην φοβοῦνται. Καί εἶπαν λόγια ἄπρεπα διά τούς παπάδες. Ἐμεῖς, μέ σκιάν μας τόν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε, σέ κάστρα, σέ ντερβένια, σέ μπογάζια καί σέ ταμπούργια. Καί αὐτός ὁ Σταυρός μᾶς ἔσωσε.
Μᾶς ἔδωσε τήν νίκη καί… 

ἔχασε (ὁδήγησε σέ ἥττα) τόν ἄπιστον Τοῦρκον. Τόση μικρότητα στόν Σταυρό, τόν σωτήρα μας! Καί βρίζουν οἱ πουλημένοι εἰς τούς ξένους καί τούς παπάδες μας, τούς ζυγίζουν ἀναντρους καί ἀπόλεμους. Ἐμεῖς τούς παπάδες τούς εἴχαμε μαζί εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καί δυστυχίαν. Ὄχι μόνον διά νά βλογᾶνε τά ὄπλα τά ἱερά, ἀλλά καί αὐτοί μέ ντουφέκι καί γιαταγάνι, πολεμώντας σάν λεοντάρια.

Ντροπή Ἕλληνες"!
Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη

++++++++++++++++++++++++++++++++

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012



Τα κόκκινα αυγά του Πάσχα

(Φωτογραφικό υλικό)

Γνωρίζετε ότι τα αυγά που βάφονται κόκκινα την Μ. Πέμπτη αντέχουν 40 ημέρες εκτός ψυγείου, χωρίς να παρουσιάσουν καμία αλλοίωση;

Γνωρίζετε ότι τα αυγά που βάφονται κόκκινα την Μ. Πέμπτη και τα διαβάζει ο ιερέας την Κυριακή του Πάσχα, αντέχουν 1 χρόνο εκτός ψυγείου, χωρίς να παρουσιάσουν καμία αλλοίωση;

Γνωρίζετε γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα χρωματιστά ή τα άσπρα αυγά;
Γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά το Πάσχα;

Σύμφωνα με την Ορθοδοξία μας βάφουμε κόκκινα αυγά για τους εξής λόγους:

Τα βάφουμε κόκκινα γιατί συμβολίζουν το Αίμα του Χριστού που έδωσε για την σωτηρία του κόσμου.

Η παράδοση λέει ότι, κάποια μέρα μετά την Ανάσταση του Κυρίου μας, η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον Τιβέριο Καίσαρα και του ανακοίνωσε με πολύ θάρρος ότι αναστήθηκε ο Χριστός και όλα τα γεγονότα περί της Ανάστασης του Χριστού.

Εκείνη την ώρα κάποιος κρατούσε δίπλα από τον Καίσαρα ένα καλάθι αυγά. Ο Τιβέριος Καίσαρας, βέβαια, έδειξε απορημένος και λέει στην Μαγδαληνή ότι, εάν αυτό που λέει, είναι αλήθεια τότε τα αυγά, από άσπρα που είναι, να γίνουν κόκκινα.

Έξαφνα τα αυγά έγιναν κόκκινα και έμεινε άναυδος ο Καίσαρας. Έτσι κατά την Παράδοση αυτή τα αυγά βάφονται κόκκινα.

Το γεγονός αυτό μαρτυρείται στο Ρωσικό Μοναστήρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής που βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα. Το Ρωσικό Μοναστήρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής χτίστηκε το 1885 από τον Ρώσο Αυτοκράτορα Αλέξανδρο τον Γ’ και τους αδελφούς του εις μνήμη της μητέρας του αυτοκράτειρας Μαρίας και το οποίο βρίσκεται στη Γεθσημανή.

Μέσα στο Ναό του Μοναστηριού και πάνω από το Ιερό Τέμπλο του Ιερού Βήματος, υπάρχει μεγάλη τοιχογραφία όπου παρουσιάζεται η Μαρία η Μαγδαληνή μπροστά στον Τιβέριο Καίσαρα και του χαρίζει ένα κόκκινο αυγό.












Πηγή:http://paparokades.blogspot.com

+++++++++++++++++++++++++++++


Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

Κυριακή Δ΄ Νηστειών - Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου
Αποστολικό Ανάγνωσμα: Εβρ. β΄ 11-18

Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ. α΄24-38




«Χαίρε, κεχαριτωμένη· ο Κύριος μετά σου Ευλογημένη συ εν γυναιξίν» (Λουκ. α΄ 28)

Διπλή η σημερινή γιορτή. Γιορτή θρησκευτική, αλλά και εθνική. Διπλή γιορτή, αλλά που τις συνδέει μια μόνο λέξη, η λέξη ελευθερία. Ελευθερία πνευματική, αλλά και ελευθερία εθνική. Ελευθερία από το ζυγό της δουλείας της αμαρτίας, αλλά και ελευθερία από την τεσσάρων αιώνων δουλεία στους Τούρκους.

Ελευθερία. Ένα δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο που τον κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα δημιουργήματα, αλλά και το οποίο καταχράται, γεγονός που τον οδηγεί στην πτώση. Έτσι, η ελευθερία μετά την απώλεια της σαν θεϊκό δώρο μεταβάλλεται διαχρονικά σαν το ιδανικό κίνητρο που εμψυχώνει τον άνθρωπο στον αγώνα για την αποτίναξη του ζυγού, είτε της αμαρτίας, είτε του ζυγού της εθνικής υποδούλωσης.

Και οι δυο μορφές ζυγού και δουλείας έχουν σαν μοναδικό υπαίτιο τον άνθρωπο. Η κατάχρηση της ελευθερίας μέσα από την πτώση, τα πάθη, τον εγωισμό και όλες τις αδυναμίες, οδηγεί τον άνθρωπο στην υποδούλωση, στην αμαρτία και την εθνική ταπείνωση.

Όπως κοινή είναι η λέξη που συνδέει και τις δυο γιορτές, κοινή είναι και η λέξη που τις χαρακτηρίζει όταν στερηθούν την ελευθερία, είτε αυτή είναι πνευματική, είτε εθνική. Και αυτή είναι η λέξη «δουλεία». Ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει: «Τη ελευθερία ουν, η Χριστός ημάς ηλευθέρωσε, στήκετε, και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε» (Γαλ. ε΄ι). «Ο Χριστός μας απελευθέρωσε για να είμαστε ελεύθεροι. Παραμένετε, λοιπόν σταθεροί στην ελευθερία και να μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας».

Για την απελευθέρωση, λοιπόν, του ανθρώπου από την δουλεία της αμαρτίας μεταφέρει ο Θεός δια του Αγγέλου το μήνυμα της προσωπικής, αλλά και της παγκόσμιας χαράς. Μέσα από την προσφώνηση «Χαίρε κεχαριτωμένη» του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, πέραν από την προσωπική χαρά της Θεοτόκου προαναγγέλλει και την παγκόσμια χαρά, γιατί με τον Ευαγγελισμό επαναφέρει τη χαρά στον παγκόσμιο άνθρωπο. Τούτο επαναβεβαιώνεται πάλι δια του αγγελικού λόγου κατά την νύκτα της γέννησης προς τους ποιμένες: «Μη φοβείσθε· ιδού γαρ ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην, ήτις έσται παντί τω λαώ ότι ετέχθη υμίν σήμερον σωτήρ ος έστι Χριστός Κύριος» (Λουκ. β΄10-11). Δηλαδή: «Μην τρομάζετε! Σας φέρνω χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά όλον τον κόσμο. Σήμερα, στην πόλη του Δαυίδ γεννήθηκε για σας σωτήρας κι αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος».

«Χαίρε κεχαριτωμένη», «Χαίρε εσύ, προικισμένη, με τη χάρη του Θεού». Χαιρετισμός πρωτάκουστος, μοναδικός. Μέσα από το χαιρετισμό της χαράς προς τη Θεοτόκον μεταφέρεται στον παγκόσμιο άνθρωπο η λύση του δεσμού της λύπης που επεβλήθει στην Εύα μετά την πτώση. Χαίρε, λοιπόν, γιατί δια μέσου σου έρχεται Εκείνος που θα εξαφανίσει τη λύπη.

«Χαίρε κεχαριτωμένη», εσύ που πήρες από το Θεό πολλές και μεγάλες δωρεές, με τη μεγαλύτερη απ’ όλες το ότι αξιώθηκες να γίνεις μητέρα του Θεού. Μη φοβάσαι, λοιπόν και μη ταράσσεσαι. Μη φοβάσαι Μαριάμ, γιατί ο Θεός έχει εκδηλώσει τη Χάρη του σε σένα. Μάλιστα η εκδήλωση αυτής της χάριτος θα είναι άμεση. «Ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν». Θα μείνεις έγκυος θα γεννήσεις γιο και θα τον ονομάσεις Ιησού. Αυτός θα γίνει μέγας και θα ονομαστεί Υιός του Υψίστου. Η προσφορά του Θεού προς την ανθρωπότητα βρίσκει ανταπόκριση στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Έτσι, μετά τον αρχικό φόβο, μετά την αρχική έκπληξη, η Παρθένος Μαρία υποτάσσεται θέλημα του Θεού, ιδιαίτερα όταν πληροφορείται δια την «εκ Πνεύματος Αγίου» υπερφυσική σύλληψη και κυοφορία. «Είπε δε Μαριάμ ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου».

Υποκλίνεται, λοιπόν, ευλαβικά και υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού. Μέσα από τη δική της ελεύθερη συγκατάθεση έχουμε την αποδοχή και συγκατάθεση του ανθρώπινου γένους στην προσφορά αυτή του Θεού. Σε αντίθεση με την Εύα που υπήρξε, απειθής και ανυπάκουη, η Παρθένος Μαρία είναι υπάκουη. Στην κρίσιμη εκείνη στιγμή δεν προβάλλει τη δική της ανθρώπινη επιθυμία, ούτε και τον κίνδυνο που αντιμετώπιζε ο αρραβώνας της με τον Ιωσήφ, καθώς και το δημόσιο εξευτελισμό της. Αντίθετα υποτάσσεται εξ’ ολοκλήρου στο θέλημα του Θεού και αφήνει την έκβαση των γεγονότων στα χέρια του Θεού.

Η Παρθένος Μαρία αποδέχεται το μυστήριο και υποκλίνεται ευλαβικά στο Θεό και στο θέλημα Του. Με την ελεύθερη συγκατάθεση της αποκαθιστά ότι κατέστρεψε η Εύα με την παρακοή. Εμείς, όμως, ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμα του Θεού και σε ποιο βαθμό; Ποια η δική μας συμπεριφορά και στάση όχι μόνο απέναντι του Θεού, αλλά και απέναντι της Υπεραγίας Θεοτόκου; Την τιμούμε επάξια, όπως την τίμησαν οι ουρανοί; Ιδιαίτερα επιβεβαιώνουμε τον προφητικό της λόγο για μακαρισμό της από όλες τις γενεές; Και δεν εννοούμε να γιορτάζουμε τη μνήμη της και να επικαλούμαστε το όνομα της την ώρα του κινδύνου. Εννοούμε κυρίως να παραδειγματιζόμαστε από τη ζωή της.

Αυτή, λοιπόν, που έγινε η σκάλα για να κατεβεί ο Θεός στη γη και η γέφυρα για να μεταφέρει τους ανθρώπους στον ουρανό, αυτή ας γίνει και η δική μας γέφυρα που θα μας επανασυνδέει με το Θεό. Όμως κατά τη σημερινή μέρα, πέραν από τον Ευαγγελισμό και την τιμή προς τη Θεοτόκον, σαν Ελληνισμός έχουμε ακόμα ένα λόγο να γιορτάζουμε. Πέρα από την πνευματική μας ελευθερία, σήμερα γιορτάζουμε και την εθνική μας ελευθερία. Οι ήρωες του 1821 εμψυχωμένοι από το ιδανικό της ελευθερίας, αλλά και με βαθειά πίστη προς την Υπεραγία Θεοτόκο, οδηγήθηκαν σε μεγαλειώδεις αγώνες και σε πολλές θυσίες που έφεραν το «ποθούμενον» κατά τον Κοσμά τον Αιτωλό, δηλαδή την ελευθερία.

Αδελφοί μου, οι ήρωες του 1821 εμπνευσμένοι από τη σημερινή συγκατάβαση του Θεού και της Θεοτόκου, στη συνέχεια συγκαταβαίνουν και αυτοί σαν δέχονται το κάλεσμα της Πατρίδας. Για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδος την ελευθερία πρόσφεραν τα πάντα, ακόμα και τη ζωή τους. Εμείς πόσο τους τιμούμε σήμερα; Σήμερα που έχει απολυτοποιηθεί ο εγωισμός, ο δε αποπροσανατολισμός από τις θρησκευτικές και εθνικές μας παραδόσεις αυξάνεται συνεχώς, ας ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας. Η ελευθερία από κάθε μορφής δουλειά, πνευματική, ηθική, εθνική ή προσωπική είναι μόνη μας διέξοδος στα σημερινά μας αδιέξοδα. Η διπλή γιορτή μας χαράσσει το δρόμο. Ας τον ακολουθήσουμε. Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης – Μητρόπολη Πάφου


πηγή: aktinesblogspot@gmail.com

++++++++++++++++++++++++++++

Πέμπτη, 01 Μάρτιος 2012 

Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας

Ο Ακάθιστος Ύμνος (Χαιρετισμοί) είναι ένα μεγάλο και σπουδαίο ποίημα, γραμμένο τον 6ο αιώνα μ.Χ., που μιλάει στην Παναγία και της λέει επαίνους, ευχαριστίες και προσευχές. Μέσα υπάρχουν σε ποιητική μορφή, με πανέμορφα λόγια, όλες οι βασικές διδασκαλίες της Ορθοδοξίας για το Χριστό, την ενανθρώπισή του, το ρόλο της Παναγίας για τη σωτηρία του ανθρώπου, την αγνότητα και την αγιότητά Της κ.λ.π., αλλά και για τον αγώνα του ανθρώπου για ένωση με το Θεό και τη βοήθεια που ζητάει από το Χριστό και την Παναγία γι' αυτό τον αγώνα.
Ποιητής των Χαιρετισμών είναι μάλλον ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, ένας από τους μεγαλύτερους ελληνόγλωσσους ποιητές όλων των εποχών. Το ποίημα είναι μελοποιημένο (έχει μουσική) και ανήκει στο είδος κλασικής μουσικής του Βυζαντίου που λέγεται "κοντάκιο". Έχει 24 στροφές ("οίκους"), που αρχίζουν, με τη σειρά, από τα 24 γράμματα της αλφαβήτου.

Πολύ όμορφοι Χαιρετισμοί έχουν γραφτεί και για πολλούς άλλους αγίους, αλλά οι Χαιρετισμοί της Παναγίας είναι η βασική έμπνευση για όλους τους άλλους που έχουν γραφτεί μετά.

Τον 7ο αιώνα, όταν ο λαός της Κωνσταντινούπολης σώθηκε από την επίθεση των Αβάρων μετά από παρέμβαση της Παναγίας, όλοι έψαλλαν στην Αγία Σοφία τον Ακάθιστο Ύμνο όρθιοι (από εκεί και το όνομά του) και τότε μάλλον γράφτηκε το πασίγνωστο αρχικό τροπάριο "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ".
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ψάλλει τους Χαιρετισμούς κάθε Παρασκευή βράδυ, τις πρώτες 5 εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής. Για την ακρίβεια, κόβουμε τουςΧαιρετισμούς σε 4 κομμάτια (λέγονται "4 στάσεις") και λέμε από ένα κάθε Παρασκευή, ενώ την 5η Παρασκευή λέγεται ολόκληρο το έργο.
Τους Χαιρετισμούς τους απαγγέλλει με τη μουσική τους ο ιερέας. Πριν απ' αυτό, οι ψάλτες έχουν ψάλει ένα άλλο περίφημο μουσικό και ποιητικό έργο, που λέγεται "κανόνας των Χαιρετισμών" (οι κανόνες είναι ένα άλλο είδος βυζαντινής κλασικής μουσικής) και δημιουργός του είναι ένας ακόμη κορυφαίος ποιητής και μουσικός του Βυζαντίου, ο άγιος Ιωσήφ ο Υμνογράφος.
Πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί μέσα στους αιώνες (και σήμερα) συνηθίζουν να διαβάζουν τους Χαιρετισμούς κάθε βράδυ, πριν κοιμηθούν, αντί για άλλη προσευχή. Από τις πολλές φορές, συχνά τους μαθαίνουν απ' έξω. Η συνήθεια αυτή είναι πολύ ωραία και σωστή, αφού οι ορθόδοξοι προτιμούμε να προσευχόμαστε με τις προσευχές της Εκκλησιας, παρά με προσευχές που δημιουργούμε εκείνη τη στιγμή (αν και λέμε στο Θεό και τέτοιες, αυτοσχέδιες, προσευχές). Ένας λόγος είναι ότι έτσι ο νους μας ξεκουράζεται και μπορεί να γίνει η προσευχή κυρίως με την καρδιά, δηλ. να στραφούμε ψυχικά προς το Θεό, χωρίς να απασχολούμαστε με το να φτιάξουμε εκείνη την ώρα τα λόγια που θα του πούμε. Και φυσικά, όταν διαβάζουμε μια προσευχή από βιβλίο (π.χ. τους Χαιρετισμούς ή ένα παρακλητικό κανόνα), ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να πούμε στην Παναγία, στο Θεό ή σε έναν άγιο - κι εκείνος επίσης το ξέρει (ακόμα κι αν εμείς δεν ξέρουμε τι θέλουμε να του πούμε, εκείνος ξέρει τι υπάρχει στην καρδιά μας και, καθώς στρεφόμαστε προς αυτόν πνευματικά μέσω της προσευχής που διαβάζουμε, είναι σα να του το λέμε).

Το κείμενο των Χαιρετισμών
Από την Ορθόδοξη Χριστιανική Γωνιά

Απολυτίκιον

Το προσταχθέν μυστικώς λαβών έν γνώσει,
εν τή σκηνή του Ιωσήφ σπουδή επέστη,
ο ασώματος λέγων τή Απειρογάμω.
Ο κλίνας τή καταβάσει τους ουρανούς,
χωρείται αναλλοιώτως όλος εν σοι·
ον καί βλέπων εν μήτρα σου,
λαβόντα δούλου μορφήν,
εξίσταμαι κραυγάζειν σοι·
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.

Κοντάκιον
Ήχος πλ. δ'.

Τή υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια
Αναγράφω σοι η πόλις σου Θεοτόκε.
Αλλ' ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον
Εκ παντίων μέ κινδύνων ελευθέρωσον
Ίνα κράζω σοι·
Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.


Πηγή:http://agioritikovima.gr

++++++++++++++++++++++++++++++++ 
Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

(Ψυχοσάββατο)

Του Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης Παντελεήμονος


Μνημόσυνο
Γενικά μνημόσυνο ονομάζεται η τελετή εκείνη που γίνεται σε μνήμη νεκρών. Συνήθως είναι θρησκευτική και συνοδεύεται με σχετικές δεήσεις προς ανάπαυση της ψυχής των.

Θρησκευτικά μνημόσυνα
Το θρησκευτικό μνημόσυνο έχει δύο μορφές. Είτε ψάλλεται τρισάγιο στον τάφο του νεκρού είτε ψάλλεται επιμνημόσυνη δέηση στην εκκλησία μετά τη λειτουργία (συνήθως αμέσως πριν την απόλυση). Τρισάγιο γίνεται στο τριήμερο (“τριήμερα”) και στις εννιά ημέρες... (“εννιάμερα”) από τον θάνατο του νεκρού, ενώ επιμνημόσυνη δέηση ψάλλεται στο “σαρανταήμερο” ή “στα σαράντα” (δηλαδή στις σαράντα ημέρες), στους τρεις μήνες (“τρίμηνα”), στους έξι μήνες (“εξάμηνα”) και στο χρόνο (ετήσιο) από τον θάνατο καθώς και στα τρία χρόνια από την κηδεία όπου γίνεται και η εκταφή.

Μετά το πέρας της τελετής του μνημοσύνου ακολουθεί το μοίρασμα κολλύβων στους συμμετέχοντες (όπως και στην κηδεία). Τα κόλλυβα ή “στερνά” είναι ένα γλύκισμα με κύρια συστατικά βρασμένο σιτάρι, σταφίδες και άλλα “ηδύσματα” καθώς και ζάχαρη. Αυτά λέγονται και “συγχώρια” επειδή καθένας που λαμβάνει για να φάει εύχεται τη συγχώρεση του νεκρού από τον Θεό με τη φράση “Θεός συγχωρέστον” ή “Θεός συγχωρέστω“. Κόλλυβα δε μοιράζονται στο τρισάγιο.

Ψυχοσάββατο
Στον εβδομαδιαίο λειτουργικό κύκλο, η προσευχή της Εκκλησίας κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένη στους κεκοιμημένους, σε ανάμνηση της εις Άδη καθόδου του Χριστού κατά το Μ. Σάββατο.

Ψυχοσάββατο όμως θεωρείται κυρίως το Σάββατο πριν την Κυριακή των Απόκρεω και το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής, οπότε και τελούνται επίσημα μνημόσυνα της Εκκλησίας υπέρ των κεκοιμημένων “των επ’ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου, [...] ευσεβώς ορθοδόξων, βασιλέων, πατριαρχών, αρχιερέων, ιερέων, ιερομόναχων, ιεροδιακόνων, μοναχών, μοναζουσών, πατέρων, προπατόρων, πάππων, προπάππων, γονέων, συζύγων, τέκνων, αδελφών και συγγενών ημών εκ των απ’ αρχής και μέχρι των εσχάτων”.

Η καθιέρωση του Ψυχοσάββατου είναι μια υπόμνηση ότι το σώμα θα αναστηθεί κατά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, για να ενωθεί με την αθάνατη ψυχή σύμφωνα με τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το Ψυχοσάββατο στη Λαογραφία
Στη γιορτή των Αγ. Θεοδώρων τιμούνται μαζί, οι μεγαλομάρτυρες ΄΄Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων΄΄ του 3ου αιώνα και Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης του 4ου αιώνα. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεόδωρος ο Τήρων που ονομάστηκε έτσι επειδή ήταν στρατιώτης επί Διοκλητιανού στο τάγμα των Τηρώνων (νεοσύλλεκτων), κατά τη διάρκεια λιμού στην περιοχή των Ευχαΐτων της Γαλατίας, έθρεψε τον πληθυσμό μιας πόλης με κόλλυβα. Από τότε καθιερώθηκε να προσφέρονται στους ναούς, το Σάββατο της πρώτης εβδομάδας των Νηστειών (και Ψυχοσάββατο), κόλλυβα.

Σύμφωνα με άλλη παράδοση, η καθιέρωση των κόλλυβων συνδέεται με ένα θαύμα που έκανε ο άγιος Θεόδωρος ο Τήρων επί του αυτοκράτορος Ιουλιανού του Παραβάτου, που ήταν αντίθετος στη νηστεία των χριστιανών. Ο αυτοκράτορας, διέταξε τον έπαρχο της Κωνσταντινούπολης, όταν πλησίαζε η πρώτη εβδομάδα των νηστειών, να εξαφανίσουν από την αγορά κάθε είδους τρόφιμα και να αφήσουν μόνο τα ειδωλόθυτα, ώστε να αναγκαστούν οι χριστιανοί να φάνε από αυτά που προέρχονταν από τις θυσίες. Τότε ο άγιος Θεόδωρος παρουσιάστηκε ως οπτασία στον πατριάρχη Ευδόξιο και του φανέρωσε το σχέδιο του Ιουλιανού, υποδεικνύοντας του συγχρόνως να χρησιμοποιήσουν οι χριστιανοί, αντί για άλλη τροφή, κόλλυβα.

Προέλευση
Τα μνημόσυνα είναι πανάρχαιο έθιμο. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως με δεήσεις, θυσίες και προσφορές ήταν δυνατόν να πετύχουν την συγνώμη των Θεών για τα αμαρτήματα των νεκρών (Ιλιάδα Ι 497). Υπήρχαν μάλιστα και ιερείς αγύρτες που επισκέπτονταν τις οικίες των πλουσίων, ισχυριζόμενοι πως είχαν από τους θεούς την εξουσία να συγχωρούν τις αμαρτίες “ζώντων και νεκρών” με κατάλληλες γι΄ αυτές ιεροτελεστίες και θυσίες (Πλάτων “Πολιτείαι” Β’ 364).

Οι αρχαίοι έλληνες τελούσαν μνημόσυνο την 3η, την 9η και την 30ή από της ημέρας θανάτου, καλούμενο το τελευταίο “τριακάς” όπου γινόταν και νεκρόδειπνο, καθώς και κατ’ έτος κατά την επέτειο των γενεθλίων του αποθανόντος. Στο Άργος το πρώτο μνημόσυνο γινόταν υπέρ του νεκρού προς τιμή όμως του Απόλλωνα, το δε της 30ης προς τιμή του Ερμή. Γενικά σε όλο τον αρχαίο ελληνικό κόσμο τελούνταν μνημόσυνα καλούμενα “Νεκύσια” με προσφορές οίνου, ελαίου, αρωμάτων και με θυσία κόκορα ή κότας, χρώματος όμως κατά κανόνα μαύρου.

Σε αντίθεση με τους αρχαίους Έλληνες οι Εβραίοι φαίνεται πως δεν τηρούσαν παρόμοιο έθιμο. Στη Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται μόνο μια φορά παρόμοιο γεγονός στο Β’ Μακκαβαίων (12, 43) όταν ο Ιούδας φέρεται πως έστειλε από λάφυρα πολέμου το χρηματικό ποσό των περίπου 2.000 δραχμών στο ναό της Ιερουσαλήμ για τέλεση μνημοσύνου “θυσίας” για τα αμαρτήματα των νεκρών Εβραίων που σκοτώθηκαν σε μάχη επειδή προς στιγμή είχαν παραπλανηθεί στην ειδωλολατρεία που γι΄ αυτόν τον λόγο και σκοτώθηκαν!.

Περί των μνημοσύνων των πρώτων χριστιανών έχουν αναφέρει οι Τερτυλλιανός, Κυπριανός, Αυγουστίνος, Διονύσιος Αρεοπαγίτης, Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Γρηγόριος Νύσσης κ.ά.

Από τους Βυζαντινούς χρόνους η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία τηρεί κατά παράδοση τέλεση μνημοσύνων υπέρ αναπαύσεως των νεκρών κατά τη 3η ημέρα από του θανάτου (που σχετίζεται με την Ανάσταση), την 9η, την 40η (που σχετίζεται με την Ανάληψη), στη συμπλήρωση 3 μηνών, 6 μηνών και έτους. Μετά τη συμπλήρωση έτους τελούνται μνημόσυνα υπέρ όλων των νεκρών της οικογένειας, Βασιλέων και λαϊκών κατά τον εσπερινό της Παρασκευής των Απόκρεων ενώ την Παρασκευή της Τυροφάγου μόνο για τους κληρικούς, καθώς επίσης (και για όλους) το Ψυχοσάββατο των Αγίων Θεοδώρων (α’ Σάββατο Νηστειών), το Σάββατο του Λαζάρου ως και στον εσπερινό της Παρασκευής της προηγουμένης του Ψυχοσαββάτου της Πεντηκοστής (κοινώς του Ρουσαλιού).

Ειδικότερα η Εκκλησία της Ελλάδος καθόρισε επιπλέον τη Γ’ Κυριακή των Νηστειών (ή Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως) ετήσιο μνημόσυνο των “υπέρ πίστεως και Πατρίδος αγωνισαμένων και πεσόντων…“. Παλαιότερα είχε επίσης καθορισθεί και η 29η Αυγούστου ετήσιο μνημόσυνο για τους πεσόντες εναντίον των συμμοριτών.

Εκκλησιαστικό δίκαιο
Σύμφωνα με τους κανόνες της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας μνημόσυνα τελούνται από αρχιερείς (αρχιερατικά) και ιερείς μόνο υπέρ νεκρών Ορθοδόξων Χριστιανών. Απαγορεύονται ρητά σε αφορεσμένους, αιρετικούς, όσοι αυτοκτόνησαν και μονομάχους εκτός κι αν μετανόησαν ειλικρινά πριν επέλθει το τέλος ή αποδειχθεί για όσους αυτοκτόνησαν ότι ενήργησαν με όχι “πλήρεις τας φρένας”.

Βιβλιογραφία
“Εγκυκλοπαιδικό λεξικό Ηλίου” τ.13
“Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια” Δρανδάκη.
Β. Στεφανίδου, “Εκκλησιαστική Ιστορία απ’ αρχής μέχρι σήμερον”. Αθήναι 1948

Πηγή:http://agioritikovima.gr



++++++++++++++++++++++++++ 

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Δημοτικό



Επειδή στα χρόνια του Όθωνα και των Βαυαρών οπότε ξεκίνησε η επίσημη και οργανωμένη παιδεία στο νεοϊδρυθέν ελληνικό κράτος την ευθύνη για την πρωτοβάθμια παιδεία την είχαν οι δήμοι της εποχής, τα αντίστοιχα σχολεία ονομάστηκαν «Δημοτικά σχολεία». Όρος που παρέμεινε μέχρι σήμερα και δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τους Δήμους.

Η λέξη « δημοτικό» είναι το ουδέτερο του επιθέτου «δημοτικός, -ή, -ό» και προέρχεται από τους Δήμους του νεοελληνικού κράτους, άρα από την αντίστοιχη λέξη της αρχαίας ελληνικής «δήμος».

Ετυμολογείται από το αττικό « δήμος» (δωρική «δάμος») και απαντάται ήδη στις Μυκηναϊκές πινακίδες (da-mo). Εικάζεται ότι προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα *da(i)που σημαίνει «μοιράζω, κατανέμω» (Μπαμπινιώτης).

Η λέξη αρχικά σήμαινε τον χώρο, την έκταση μιας περιοχής και όπου απαντάται στα Ομηρικά έπη έχει πάντα χωρική σημασία. Δήλωνε επίσης τους απλούς πολίτες που δεν είχαν σχέση με τον βασιλιά και τους λοιπούς άρχοντες και κατοικούσαν έξω από την ακρόπολη. Αργότερα, σε συγγραφείς όπως ο Θουκυδίδης και ο Ξενοφών άρχισε να σημαίνει τον λαό γενικά ή τους ελεύθερους πολίτες, ακόμα και το δημοκρατικό πολίτευμα, ή την συνέλευση του λαού, αντί του όρου « εκκλησία». Κατά την μεταρρύθμιση του Κλεισθένη «δήμοι» ονομάστηκαν οι 100 τοπικές υποδιαιρέσεις της αθηναϊκής πολιτείας. Η λέξη διατηρήθηκε και κατά τους Βυζαντινούς χρόνους, οπότε «δήμοι» ονομάζονταν οι φατρίες του ιπποδρόμου.

Ο δάσκαλος που δίδασκε στο δημοτικό σχολείο παλιότερα ονομαζόταν « δημοδιδάσκαλος», λόγια λέξη από την εποχή των Βαυαρών που προέρχεται από τον αντίστοιχο ελληνιστικό όρο (= «δημόσιος δάσκαλος»). Και σήμερα την πρωτοβάθμια εκπαίδευση την χαρακτηρίζουμε «δημοτική».

Χαρακτηριστικό είναι πως κατά τους αρχαίους χρόνους « δημοτικός» σήμαινε αρχικά «λαϊκός», «αυτός που αναφέρεται ή έχει σχέση με τον λαό», ενώ μετέπειτα σήμαινε «δημοκρατικός».


Πηγή:http://www.asprilexi.com

+++++++++++++++++++++++

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Οι Απόκριες, σύγχρονο έθιμο που χάνεται στα βάθη των αιώνων και φτάνει αφενός στις ρωμαϊκές γιορτές τα Σατουρνάλια και αφετέρου στις γιορτές της άνοιξης, τις Διονυσιακές γιορτές στην αρχαία Ελλάδα.

Η σημερινή λέξη αποκριά (μεσαιωνική Ἀποκριά ή Ἀποκρέα, εννοείται ημέρα) προέρχεται από το επίθετο ἀπόκρεος, ἀποκρέα (Ρωμανός Μελωδός, 6ος μ.Χ. αιώνας) που στην αρχαία ελληνική εκδοχή του ήταν ἀπόκρεως, δηλαδή αποχή από το κρέας.

Το αρχαίο επίθετο είναι σύνθετη λέξη από την πρόθεση από και το ουσιαστικό κρέας που στη γενική ενικού γίνεται κρέως (στην Αττική διάλεκτο). Η πρόθεση από απαντάται στα μυκηναϊκά κείμενα ως ἀπύ (a-pu) και δηλώνει αφετηρία, προέλευση ή απομάκρυνση. Συνδέεται ετυμολογικά με το σανσκριτικό apa, καθώς και με το Λατινικό ab και εμφανίζεται ως πρόθεμα σε διάφορες σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες. Η λέξη κρέας προέρχεται από την Ινδοευρωπαϊκή ρίζα *qrew-a δηλαδή ωμό κρέας (Μπαμπινιώτης). Μια άλλη ετυμολογική πρόταση, η οποία επίσης δέχεται ινδοευρωπαϊκή προέλευση, ανάγει τη λέξη στη ρίζα *(s)ker-(= κόβω). Το κρέας απαντάται ήδη στον Όμηρο και έκτοτε χρησιμοποιείται σε όλες τις περιόδους της Ελληνικής γλώσσας για να δηλώσει τη σάρκα.

Η μεσαιωνική φράση Απόκρεως Κυριακή αναφερόταν στην ημέρα που έληγε η κατανάλωση κρέατος από τους χριστιανούς και συνδέθηκε γρήγορα με τις πανάρχαιες εκδηλώσεις που περιλαμβάνανε μεταμφιέσεις, τολμηρά τραγούδια και άλλα δρώμενα που παρέπεμπαν ευθέως στις πανάρχαιες διονυσιακές γιορτές της άνοιξης.

Στην σύγχρονη γλώσσα εκτός από τις Απόκριες έχουμε το επίθετο αποκριάτικος (κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποκριάτικος χορός, αποκριάτικα τραγούδια, αλλά και αποκριάτικη εμφάνιση) και το επίρρημα αποκριάτικα με χρονική και τροπική σημασία. Το επίθετο στον πληθυντικό (αποκριάτικα) σημαίνει τα ρούχα που χρησιμοποιούμε για τις μεταμφιέσεις κατά τις Απόκριες.
Πηγή:http://www.asprilexi.com

++++++++++++++++++++

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

Στίς 2 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας τιμά και γιορτάζει την Υπαπαντή του Κυρίου μας, τον Σαραντισμό ή Εκκλησιασμό, όπως αλλιώς λέγεται.

Δεσποτική αλλά καί θεομητορική γιορτή. «Ο παλαιός των ήμερων, νηπιάσας σαρκί, υπό Μητρός Παρθένου τω Ιερώ προσάγεται…».

Υπέροχη τρυφερή σκηνή, ασύλληπτο το νόημα της, ιεροπρεπής η κίνηση.

Αυτή την τρυφερή στιγμή της θείας οικογένειας επέλεξε η Εκκλησία για να τιμήσει το ιερό πρόσωπο της Μητέρας.

Γιορτὴ τῆς Μητέρας σήμερα καὶ ὅλες οἱ μανοῦλες... δέχονται εὐχὲς καὶ ἀγάπη ποὺ ἐκφράζεται μὲ διάφορους τρόπους ἀπὸ τὰ παιδιά τους.
Στὴν Ἑλλάδα, η Γιορτή της Μητέρας γιορτάστηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὶς 2 Φεβρουαρίου τοῦ 1929, γιὰ νὰ συνδυαστεῖ ἡ Γιορτὴ αὐτὴ μὲ τὴν χριστιανικὴ γιορτὴ τῆς Ὑπαπαντῆς.
Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 ὅμως, μεταφέρθηκε στὴν 2η Κυριακή τοῦ Μαΐου (μιμούμενοι τούς εὐρωπαίους, ἀποκόπτοντας τήν ἱερή αὐτή γιορτή ἀπό τήν Πίστη μας).
Μητέρες καὶ παιδιά, πᾶρτε καὶ δῶστε τρυφερὲς ἀγκαλιές, φιλιά, ἀγάπη, γιατὶ ὡς γνωστόν... 

Μάνα εἶναι μόνο μία!

Χρόνια Πολλά σε όλες της μητέρες.

+++++++++++++++++++++++++++ 
Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ ΜΕΤΡΗΣΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ

Ο μεγαλοφυής υπολογισμός τού Ερατοσθένη.

Πώς ο Ερατοσθένης υπολόγισε την περιφέρεια της γης, πριν από 23 αιώνες.
Αξίζει το κόπο να παρακολουθήσουν το βίντεο, ακόμα και άνθρωποι που βγάζουν σπυριά, στο άκουσμα της λέξης μαθηματικά.
Δείτε το!!! Είναι φοβερό! Αυτό που δημιουργεί μεγάλη απορία, είναι πώς ένας τέτοιος Αρχαίος Λαός με τέτοια φωτεινά μυαλά έφθασε στο σημερινό κατάντημα να είναι ο παρίας και το όνειδος της οικουμένης....

+++++++++++++++++++++++++

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2012



ΕΝΩ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΦΥΣΙΚΑ (ΜΕ ΟΣΑ ΕΙΧΕ ΠΕΙ Ο ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ) ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΤΟ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ!

Θέμα: Το ψηφιοποιημένο σημειωματάριο του Ισαάκ Νεύτωνα
(δείτε σε ποια γλώσσα έγραφε τις σημειώσεις του !!)
Αυτό είναι απίστευτο!!!

Τα χειρόγραφα του Ισαάκ Νεύτωνα,

Online,

για πρώτη φορά,

τα ιστορικά χειρόγραφα του Ισαάκ Νεύτωνα.
Το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, όπου δίδασκε ο διάσημος φυσικός και μαθηματικός Ισαάκ Νεύτων, επιτρέπει πλέον για πρώτη φορά τη διαδικτυακή πρόσβαση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου στα ψηφιοποιημένα χειρόγραφα και πρωτότυπα τυπωμένα έργα του μεγάλου επιστήμονα.
Μεταξύ αυτών βρίσκεται η πρωτότυπη τυπωμένη έκδοση του αριστουργήματός του «Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας),μαζί με τις εμβόλιμες σχετικές χειρόγραφες σημειώσεις και απαντητικά σχόλια στους επικριτές του, που ο ίδιος είχε κάνει πάνω στο δικό του αντίτυπο.
Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν», περισσότερες από 4.000 σελίδες, δηλαδή περίπου το ένα πέμπτο του αρχείου του Νεύτωνα, που διατηρεί το φημισμένο πανεπιστήμιο, έχουν ψηφιοποιηθεί και είναι προσβάσιμα online στο πλαίσιο ενός προγράμματος, το οποίο θα δώσει στο ευρύ κοινό πρόσβαση στο έργο και άλλων «κολοσσών» της επιστήμης, όπως ο Δαρβίνος.
Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος για την ψηφιοποίηση στη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, Γκραντ Γιανγκ, τα χειρόγραφα του Νεύτωνα αποκαλύπτουν τον τρόπο που σκεπτόταν και σταδιακά προχωρούσε στις σημαντικές ανακαλύψεις του, που σφράγισαν τη σύγχρονη επιστήμη.
Για ρίξτε όμως και μια ματιά και το σημειωματάριό του.
Αναγνωρίζετε τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε;

Δείτε εδώ:http://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-ADD-03996/9
 
+++++++++++++++++++++++++

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011
Η Ιστορία του Αγίου Βασιλείου και του Santa Claus

Δημοσιευμένο στο: 24grammata.com/ ιστορία

Ο Άγιος Βασίλης είναι ο αγαπημένος άγιος των παιδιών. Το διαχρονικό ερώτημα για την ύπαρξή του δεν αφορά μόνο την προσφορά των δώρων αλλά και τη σχέση του κοκκινοφορεμένου με την άσπρη γενειάδα παππού, με την ελληνική χριστιανική παράδοση. Ποια είναι λοιπόν η ιστορία του ή η ιστορία τους;
Ο ορθόδοξος Άγιος Βασίλης ούτε με δώρα έχει σχέση, ούτε με χιόνια και έλκηθρα. Αντίθετα, αυτά που κρατάει στα χέρια του είναι «χαρτί και καλαμάρι» και βέβαια καθόλου χρήματα. Πατρίδα του θεωρείται η βιβλική Καισάρεια της Καππαδοκίας, το σημερινό Kayseri της Τουρκίας. Η περιοχή μνημονεύεται για πρώτη φορά από τον Ηρόδοτο και αποτέλεσε πεδίο διαμάχης για πολλούς λαούς, εξαιτίας των πλουσίων κοιτασμάτων της σε χρυσό, ασήμι και χαλκό. Τον 4ο μ.Χ. αιώνα αποτέλεσε το κέντρο του μοναστικού βίου που άνθησε στις βραχώδεις σπηλιές της περιοχής. Η Καισάρεια ήταν επίσης η «πατρίδα» ενός, μετέπειτα πολύ γνωστού και πικάντικου εδέσματος, του παστουρμά.
Ο ελληνικός, λοιπόν, Άγιος Βασίλης, όπως αναφέρει ο καθηγητής λαογραφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Μηνάς Αλεξιαδής, είναι «κάτι ανάμεσα στον Μέγα Βασίλειο της Καισαρείας, έναν από τους τρεις ιεράρχες και σε ένα πρόσωπο-σύμβολο του Ελληνισμού, που έφευγε από τα βάθη της Ασίας και έφτανε παντού: από τον Πόντο μέχρι την Πελοπόννησο και από την Μακεδονία μέχρι τον Κύπρο. Ο δικός μας Άγιος Βασίλης είναι πεζοπόρος, κρατά στα χέρια του ένα ραβδί, συζητά με όλους τους ανθρώπους στο δρόμο και εύχεται καλοτυχία και καλή χρονιά στον κόσμο. Δεν έχει σάκο, ούτε κοφίνι. Δε φέρνει δώρα, αλλά την καλοχρονιά… Η 1η Ιανουαρίου ήταν η μέρα θανάτου του Μεγάλου Βασιλείου και έτσι η ελληνική παράδοση θεώρησε ότι ο Άγιος Βασίλης είναι εκείνος που φέρνει καλοτυχία και ευλογεί τη χρονιά…».

Ο ελληνικός λοιπόν Άγιος Βασίλης ακολουθεί τα χριστιανικά πρότυπα και ιδεώδη. Ψιλόλιγνος, ασκητής, πεζοπόρος χωρίς ιδιαίτερες προσωπικές ανάγκες γυρνάει όλο τον κόσμο (προσοχή: εκεί που θεωρείται ότι υπάρχει ελληνοχριστιανικό στοιχείο!) και μοιράζει ευχές. Οι υπόλοιποι δεν έχουν ανάγκη από καλοτυχία. Παρουσιάζεται έτσι ως ένα ακόμα σύμβολο της ορθόδοξης εκκλησίας για να συντηρήσει τη διαχρονικότητα και τη συνέχεια του ελληνικού στοιχείου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, στην περιοχή της πάλαι ποτέ βυζαντινής αυτοκρατορίας. Ο Άγιος Βασίλης αποτελεί ουσιαστικά σύμβολο της λιτότητας και της ασκητικής ζωής. Δίνοντας μόνο την ευχή του αποτρέπει κάθε επιθυμία ή/και απαίτηση των πιστών προς την απόκτηση του ευζείν.
Αντίθετα, ο δυτικός κόσμος γνωρίζει έναν Άγιο Βασίλη, η εικόνα του οποίου είναι ο συνασπισμός μύθων και παραδόσεων ολόκληρης της Ευρώπης. Έναν Άγιο Βασίλη, που έχει υπερκεράσει και τον ορθόδοξο ανταγωνιστή του. Για τους προτεστάντες της Βόρειας και Κεντρικής Γερμανίας είναι ο «Weihnachtsmann», ο «άνθρωπος των Χριστουγέννων», ενώ για τους Άγγλους είναι ο «πατέρας των Χριστουγέννων» (father Christmas).

Ο συμπαθής γενειοφόρος κύριος με το έλκηθρο προέρχεται από τον Άγιο Νικόλαο. Για τους καθολικούς, ο Άγιος Νικόλαος είναι ο Santa Claus. Ή, διαφορετικά, Sinterklaas, στα ολλανδικά. Οι Ολλανδοί μετανάστες ήταν άλλωστε αυτοί που εξήγαγαν τη λέξη στην Αμερική τον 17ο αιώνα, όπου οι αγγλόφωνοι πληθυσμοί την υιοθέτησαν ως Santa Claus. Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στην Μικρά Ασία τον 3ο αιώνα μ.Χ. Είναι ο προστάτης των παιδιών και των ανθρώπων της θάλασσας. Κατά το 19ο αιώνα, ο Άγιος Νικόλαος θεωρήθηκε σε ολόκληρη περίπου την Ευρώπη το Christkindlein (το παιδί του Χριστού), ο οποίος παρέδιδε κρυφά παιχνίδια στα παιδιά.
Η πρώτη καταγραφή του ολλανδικού μύθου έγινε το 1809 από τον συγγραφέα Ουάσιγκτον Ίρβινγκ, ο οποίος – στο βιβλίο του «A history of New York» – περιέγραψε την άφιξη ενός αγίου πάνω σε άλογο, την παραμονή της γιορτής του Αγίου Νικολάου. Το 1812, ο Ίρβινγκ αναθεώρησε το βιβλίο του και ο Άγιος Νικόλαος εμφανίζεται μέσα σε ένα βαγόνι, το οποίο μπορεί και πετάει πάνω από τα δέντρα. Λίγο αργότερα, το 1823, ο ιερέας Κλέμεντ Κλαρκ Μουρ, έγραψε ένα παιδικό ποίημα σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης. Εκεί περιέγραφε τον Άγιο Νικόλαο σαν καλικάντζαρο που έμπαινε στα σπίτια από την καμινάδα και ταξίδευε με ιπτάμενο έλκηθρο που το έσερναν οχτώ τάρανδοι: Ντάσερ, Ντάνσερ, Μπράνσερ, Βίξεν, Κόμετ, Κιούμπιντ, Ντόντερ και Μπλίτσεν.

Η έμπνευση όμως του Αμερικανού εικονογράφου Τόμας Ναστ υπήρξε καθοριστική για την μετέπειτα πορεία του Santa Claus. Εκείνος ήταν που ζωγράφισε τον Santa Claus για το «Harper’s magazine» το 1863 και συνέχισε να το ζωγραφίζει μέχρι τα 1890. Κάποια στιγμή μέσα στη δεκαετία του 1860 ο πρόεδρος των ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολιν του ζήτησε να φτιάξει μία προπαγανδιστική εικόνα του Santa Claus με κάποιους στρατιώτες του. Ήταν από τις πρώτες προσπάθειες άσκησης ψυχολογικού πολέμου στους αντιπάλους. Ο Ναστ στη συνέχεια, προσέθεσε και άλλες λεπτομέρειες, όπως ότι το εργαστήρι του Santa βρίσκεται στον Βόρειο Πόλο. Ο επίσημος όμως σχεδιαστής του Άγιου Βασίλη, που καθιέρωσε η Κόκα Κόλα και όλοι αυτόν γνωρίζουμε, είναι ο Huddon Sundblom.

Το υποτιθέμενο, επίσημο χωριό του Santa Claus είναι το Κορβατουντούρι (Korvatunturi) και βρίσκεται μόλις οκτώ χιλιόμετρα βόρεια του Ροβανιέμι της Λαπωνίας, στον Αρκτικό Κύκλο. Κορβατουντούρι σημαίνει «το ύψωμα του αυτιού» (Ear Fell). Επειδή λοιπόν, η περιοχή είχε κάπως το σχήμα του αυτιού, θεωρήθηκε ότι ο Άγιος Βασίλης ζούσε εκεί και «άκουγε» τις επιθυμίες των παιδιών.

Ωστόσο, το Ροβανιέμι θεωρείται πατρίδα του Αϊ-Βασίλη μόλις από τα τέλη του 19ου αιώνα. Καθώς οι θρύλοι γύρω από το πρόσωπο του Santa Claus πλήθαιναν, όλοι ήθελαν να μάθουν πού μένει. Κι επειδή γκρι τάρανδοι ήταν δύσκολο να υπάρξουν στον Βόρειο Πόλο, οι εφημερίδες το 1927 αποκάλυψαν ότι ο Αϊ-Βασίλης μένει στη φινλανδική Λαπωνία. Ο γκρι τάρανδος είναι, άλλωστε, το εθνικό ζώο της Λαπωνίας. Το μυστικό αποκαλύφθηκε σε εκπομπή του φινλανδικού ραδιοφώνου του 1927: ο Santa Claus μένει στο Κορβατουντούρι.

Τα υπόλοιπα τα ανέλαβαν οι εφημερίδες που αναπαρήγαγαν τον μύθο, ενώ η Κόκα Κόλα με τη γνωστή διαφήμιση έβαλε την τελευταία πινελιά: η εικόνα του Santa Claus με την κόκκινη στολή και τη λευκή γενειάδα είναι κατασκευή της Κόκα Κόλα. Τον έφτιαξε έτσι για τη διαφήμιση του δημοφιλούς ποτού το 1931. Ενώ, λοιπόν, η Κόκα Κόλα χρησιμοποιεί την εικόνα του Santa Claus για να αυξήσει την κατανάλωσή της κατά την χειμερινή περίοδο, μετά από εβδομήντα χρόνια «συνεργασίας» διαπιστώνεται ότι και ο Santa Claus διαδόθηκε χάρη στην Κόκα Κόλα. Η κυρίαρχη εικόνα του Santa Claus πια είναι του συμπαθούς γενειοφόρου ένστολου πάνω στο έλκηθρο να παραδίδει δώρα και να πίνει Κόκα Κόλα. Τα Χριστούγεννα μάλιστα, κυρίως στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες, έγιναν άρρηκτα συνδεδεμένα, όχι με την εικόνα του Χριστού αλλά μ’ αυτή του Άγιου Βασίλη.

Το Κορβατουντούρι το οποίο καθιερώθηκε ως το χωριό του Άγιου Βασίλη το 1927, άρχισε να αξιοποιείται τουριστικά μόλις στις αρχές του 1980. Καθώς οι υπόλοιπες τουριστικές περιοχές της Φιλανδίας δεν έφερναν αρκετά έσοδα, η Φιλανδική κυβέρνηση αποφάσισε να προωθήσει τον Άγιο Βασίλη.

Χωρίς την ύπαρξη του, η Λαπωνία δε θα είχε καμιά διαφορά με τις υπόλοιπες περιοχές του αρκτικού κύκλου. Με τη δημιουργία του όμως η Λαπωνία απόκτησε ιδιαίτερη τουριστική και οικονομική άξια. Το χωριό προσφέρει στους ενήλικες τη «νοσταλγία» της παιδικότητας, τη «ρομαντικότητα» του να γίνουν και να παραμείνουν παιδιά. Από την άλλη μεριά τα παιδιά «οπτικοποιούν» τις ιστορίες που έχουν ακούσει για τον Άγιο Βασίλη. Μ’ αυτόν τον τρόπο το χωριό του Άγιου Βασίλη αλλά και ο ίδιος ο Άγιος Βασίλης που ζει σ’ αυτό, δίνουν «σάρκα και οστά» στην αφηρημένη εικόνα των «Χριστουγέννων» και του «Άγιου Βασίλη».

Καταναλώνοντας έτσι τον Άγιο Βασίλη, καταναλώνουμε και τη νοσταλγική αντίληψη των Χριστουγέννων.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος κόντρα στον καιρό ευχήθηκε, με τη σοφία του, να ζήσουμε το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων που είναι η αγάπη.

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!!!
Δ. Στ.

(Τα ιστορικά στοιχεία και μέρος του κειμένου δανείστηκα, με την ευγενική παραχώρησή του, από άρθρο του Βασίλη Λυρίτση στο http://feleki.wordpress.com)www.livanis.gr

+++++++++++++++++++++++++
Χριστούγεννα 2011Δημοσιευμένο στο: 24grammata.com- Λόγος
γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός

Χριστός γεννάται σήμερον…
Ευτυχισμένα θα σφίξουν οι μανάδες τα παιδιά στην αγκαλιά τους…
Τρυφερά θα φιλήσει ο πατέρας τα βλαστάρια του…
Χαρούμενα θα τιτιβίσουν τα παιδιά τα κάλαντα…Χριστός γεννάται σήμερον…
Η γιορτή της Χριστιανοσύνης που μεταφέρει την ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων.
Η γέννηση του Σωτήρα, του Λυτρωτή.

Κι ενώ στους περισσότερους ανθρώπους η ημέρα αυτή γιορτάζεται μπροστά στο πλούσιο τραπέζι, στο στολισμένο δέντρο, στα φανταχτερά παιχνίδια, σε κάποια άλλη γωνιά, σε κάποια άλλη χώρα, ο πόνος, η δυστυχία, η συμφορά, σκιάζει την μεγάλη τούτη μέρα.

Σε κάποιες χώρες, παιδιά πεθαίνουν είτε από βόλι είτε από πείνα.

Σε κάποιες γειτονιές – δίπλα μας ίσως – η χήρα, τ’ ορφανό, δεν έχουν τη δυνατότητα ν’ αγοράσουν ένα κομμάτι ψωμί, λίγο κρέας, ένα ζεστό ρούχο, ένα πλαστικό φτηνό παιχνίδι…

Χριστός γεννάται σήμερον…

Τα δάκρυα έπαψαν πια να συγκινούν. Κι ας τρέχουν από αθώα μάτια παιδιών που η μοίρα θέλησε να μη γεννηθούν σε κάποιο ακριβό μαιευτήριο, να μη χορτάσουν το γάλα του θηλασμού…

Τ’ απλωμένο χέρι του ανάπηρου μένει αδειανό. Στέρεψε ακόμα κι αυτή η φιλανθρωπία από τις ψυχές μας. Αποφεύγουμε το βλέμμα του, κλείνουμε τ’ αυτιά μας στην έκκλησή του για βοήθεια σκεπτόμενοι εγωιστικά ότι μας κοροϊδεύει, ότι δεν έχει ανάγκη, ότι υπεύθυνη γι’ αυτόν είναι η πολιτεία κι όχι εμείς.

Κι όταν απομακρύνεται, κοιτάμε φευγαλέα για να γνωρίσουμε έστω κι από μακριά, τη δυστυχία, τη μιζέρια, την εγκατάλειψη…

Χριστός γεννάται σήμερον…

Πόσα παιδιά άραγε δεν θα γιορτάσουν με τους γονείς τους αυτή τη μέρα;

Πόσα παιδάκια θα περάσουν αυτές τις γιορτινές ημέρες μέσα στις κρύες κάμαρες του ορφανοτροφείου, του ιδρύματος, της φυλακής;

Κι εμείς, ευτυχισμένοι με τα πολλά που έχουμε, με την δυνατότητα να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις των δικών μας παιδιών, ξεχνάμε ότι σε μια γωνιά, κάποια παιδιά, παιδιά της δικής μας κοινωνίας, περιμένουν την ζεστή αγκαλιά, το απαλό χάδι, το στοργικό φιλί που τόσο τους λείπει…

Τα φωτάκια στο δέντρο, η γαλοπούλα, τα γλυκά, τα παιχνίδια, συμπληρώνουν την εορταστική ατμόσφαιρα του σπιτιού και δεν μας αφήνει να σκεφθούμε τα ορφανά, τα εγκαταλελειμμένα, τα παιδιά που έκαναν κάποιο λάθος…

Χριστός γεννάται σήμερον…

Η Ελπίδα γεννιέται. Κι η ελπίδα υπάρχει και στην ψυχή του φτωχού και στην ψυχή του πλούσιου. Και στην ψυχή του δυστυχισμένου και στου ευτυχισμένου. Όλοι ελπίζουν σ’ ένα καλύτερο αύριο. Όλοι περιμένουν απ’ Αυτόν που γεννάται σήμερον, να δώσει λύση στα προβλήματά τους, να πραγματοποιήσει τα όνειρά τους.

Μικροί και μεγάλοι τέτοιες ημέρες, παίρνουν δύναμη για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Έχουν μέσα τους την πίστη ότι όλα θα πάνε καλά. Περιορίζονται όμως στον εαυτό τους, στην οικογένειά τους.

Χριστός γεννάται σήμερον…

Η έλευση του Χριστού στη γη δεν έγινε για να σωθεί ο «περιούσιος λαός» για μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, για ορισμένους επιλεγμένους. Ο Χριστός ήρθε στη γη για να λυτρώσει ΟΛΟΥΣ τους ανθρώπους. Και τι σύμπτωση αλήθεια! Γεννήθηκε σε μια φάτνη ίδια ίσως μ’ αυτή που γεννά η Σομαλή, η Ζαϊρινή το παιδί της. Ξέφυγε από τα φονικά σπαθιά των στρατιωτών του Ηρώδη όπως ξεφεύγουν τα παιδιά των Παλαιστινίων από τις σφαίρες των Ισραηλινών.

Μίλησε με ανάπηρους, αρρώστους και τους έκανε καλά. Μίλησε με ανθρώπους που η φτώχεια τους είχε λυγίσει και τους έδωσε κουράγιο.

Κάθισε κι έφαγε με τον ψαρά, την πόρνη, τον τελώνη και τους έδωσε την ευλογιά του…

Εμείς πόσο μακριά είμαστε απ’ όλα αυτά;

Πόσο μακριά είμαστε από τον Χριστό;

Χριστός γεννάται σήμερον…

Ας κάνουμε πράξη την διδασκαλία του…

Ας ζήσουμε όπως Αυτός μας έδειξε…

Ας αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως Αυτός μας αγάπησε…
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πούμε:

Άγια νύχτα σε προσμένουν

Με χαρά οι Χριστιανοί

Και με πίστη ανυμνούνε

Τον Θεό δοξολογούνε

Μ’ ένα στόμα, μια φωνή…

Και το τραγούδι αυτό να αναβλύσει από τα χείλη μας σαν θεία μελωδία κι όχι σαν άσμα φτηνό, ξεπερασμένο…

+++++++++++++++++++++++++
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011θα αναρτήσουμε και τα επόμενα μέρη που θα δημιουργηθούν. 
Ευχαριστούμε τον χρήστη SPARTANsenator1


+++++++++++++++++++++++++

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
NTOKOYMENTO: Μακεδόνες=΄Έλληνες. Τι άλλη απόδειξη θέλουν οι Σλάβοι γείτονές μας;




Το 1631 τυπώθηκε από τον Ιωάννη Αντωνίω τω Ιουλιανώ, “Βιβλίον ιστορικόν περιέχον εν συνόψει διαφόρους και εξόχους ιστορίας “. θεωρείται ως ένα από τα πιο σπάνια διασωζόμενα Ιστορικά βιβλία του 17ου αι. και το οποίο περιέχει την ιστορία από “κτίσεως κόσμου” μέχρι της “αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως“.

Το βιβλίο στηρίχθηκε σε χειρόγραφο του...

"Απόστολου Τζηγαρά εξ Ιωαννίνων" και σώζεται στο πανεπιστήμιο Κρήτης.
 

Στη σελίδα 145 (ρμε΄), ο Ιωάννης γίνεται αναφορά και στην βασιλεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου για την οποία αναφέρεται:

“Τέλος της τω Περσών Βασιλείας. Βασιλείας αρχή Ελλήνων και όθεν ήρξαντο”

Δηλαδή μετά το τέλος της Βασιλείας των Περσών έχουνμε την έναρξη της εποχής κατά την οποίαν εβασίλευσαν εφ’εξής οι Έλληνες (το σημείο από το οποίο άρχισαν αυτοί να άρχουν)

ο συγγραφέας αναφέρει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δηλητηριάστηκε 



σε άλλο πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα, αναφέρεται στον διάδοχο του Μ.Αλεξάνδρου Πτολεμαίο και στις διαπραγματεύσεις του με τους Εβραίους σοφούς, από τους οποίους ζητούσε να του παραδώσουν τα 5 ιερά βιβλία του Μωυσή. Οι Εβραίοι τον παραπλάνησαν και του έστειλαν άλλα εβραϊκά κείμενα, αλλά το ενδιαφέρον είναι το υπογραμμισμένο: ότι ο Πτολεμαίος άκουσε κι έμαθε ότι οι Εβραίοι είναι "γένος πολύ ευσεβές και άγιο" και θα ήθελε να έχει τα βιβλία για να επωφεληθεί από αυτά το γένος του, δηλαδή "εις το γένος μου των ελλήνων", έγραφε στους Εβραίους άρχοντες.

"Ο βασιλεύς (Πτολεμαίος) εχάρη -λέει το ιστορικό κείμενο- πλην όμως ήσαν εβαραϊκά τα γράμματα..." και προτείνει "να σας στείλουν και διδασκάλους οπού να τα εξηγήσουν εις την ελληνικήν γλώσσαν" και παρακάτω "κι εγώ να βάλω ειδικούς μας ανθρώπους έλληνας να τα γράψουν..."
 
Αποδεικνύεται λοιπόν ότι οι Μακεδόνες, θεωρούσαν εαυτούς 'Ελληνες, ομιλούσαν και έγραφαν μια γλώσσα που την ονόμαζαν ελληνική και θεωρούσαν τα βασίλειά τους ελληνικά.

Τι άλλη απόδειξη θέλουν οι Σλάβοι και οι λιγοστοί οπαδοί των ανοησιών τους στην Ελλάδα, για να καταλάβουν ότι Μακεδόνες=Έλληνες κι ότι δεν γίνεται να είσαι Μακεδόνας και να μην είσαι Έλληνας !

πηγή:taxalia.blogspot.com/1-9-2011

+++++++++++++++++++++++++

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΗΜΑΣΙΑ ΓΙΑ

ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Ελληνικά, μια άρτια δομημένη γλώσσα, την οποία οι σημερινοί Έλληνες υποβαθμίζουμε

Από το Ελληνικό Αρχείο 

Συντάκτης: (Δημήτριος Καραπιστόλης, Dimitrios Karapistolis)
Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (Bιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο.

Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους - και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου.

Όπως λέει και ο Geo rge Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος :«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

+++++++++++++++++++++++++
Της τα έδωσα της Πατρίδος και τα δύο Σαν ελάχιστη προσφορά στη μνήμη των αγωνιστών του 1940, σας αποστέλλω την παρακάτω ιστορία που δημοσιέυεται στο τεύχος του Οκτωβρίου της Ναυτικής Ελλάδος.





Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατέια Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστόλη της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.

Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλίοι, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες , απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το άγημα αποδόσεως τίμων στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιοματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. ¨Ολοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, οπώς και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανολευκή σημαία. Εκείνη τη στιγμή που οαρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, για αυτό που θα σας πώ παρακάτω. Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρομο τους, ενώ εγώ από παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω το νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρός ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές ( λούστροι ) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα. Και του είπε : << γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο κλπ >>. Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά οτί έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τα δάκρυα του και με πολλή δύναμη των χεριών του ( αυτά ήταν γερά ) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη τη ψυχη του, στο νεαρό αξιωματικό δυνατά <<πώς να σηκωθώ κύριε Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο>> και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού οπού φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω απο το γόνατα. Και ξαναρχίζει να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμωσ περισσότερο απο όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.

Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι γίνεται. Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή για Όσκαρ. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηλίκίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει <<τας κεκανονισμένας τιμάς>> που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατι της χάρισε και τα δύο πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας για να μπορεί να κυμματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία σε λεύτερη πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά απο έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρονεύονται.Γι αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαδαχθούν απο την οικογένεια και το Σχολείο για το Επος του 1940.

Για το καλό της Πατρίδας μας.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ
ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. εα

πηγή:http://olympia.gr

+++++++++++++++++++++++++
ΨΗΓΜΑΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Νικολάου Κατοίκου, κλασσικοῦ φιλολόγου.

Ἀδιαμφισβητήτως αἱ ἑλληνικαὶ παροιμίαι εἶναι διαχρονικὸς πολύτιμος θησαυρὸς τοῦ δημοσόφου λαοῦ μας. Εἶναι ἀπαύγασμα πολυτίμου πείρας καὶ ἀποτελοῦν σωτήριον πυξίδα πρὸς ἀποφυγὴν ἐπικινδύνων λαθῶν (τὰ παθήματα τῶν ἄλλων νὰ γίνωνται μαθήματα ἰδικά μας). Περιλαμβάνονται παροιμίαι ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων ἕως σήμερον. Ἀπὸ τὰς ἀρχαίας παροιμίας αἱ ἀρκετὰ καταληπταὶ εἶναι ἐν πρωτοτύπῳ καὶ αἱ λοιπαὶ εἰς ἐλευθέραν μετάφρασιν.

Ἄς παρακολουθήσωμε μὲ προσοχὴν τὸν συνεργάτην μας, κλασσικὸν φιλόλογον κ. Νικόλαον Κατοῖκον, εἰς τὰ:
Βαρὺ πρᾶγμα ἡ ἀπαιδευσία, Θαλὴς ὁ Μιλήσιος*.

Πολλὰ νὰ ἀκοῦς καὶ λίγα νὰ λές, Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος*.

Ὅ σὺ μισεῖς ἑτέρῳ μὴ ποιήσῃς, Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος* καὶ

μὲ τὴν ἰδίαν ἔννοιαν ὁ Τωβὶτ πρὸς τὸν υἱόν του Τοαβίαν.

Ἀρχὴ ἄνδρα δείκνυσι, Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος*.

Γηράσκω ἀεὶ πολλὰ διδασκόμενος, Σόλων ὁ Ἀθηναῖος*.

Μηδένα πρὸ τοῦ τέλους μακάριζε, Σόλων ὁ Ἀθηναῖος*.
Ἡ γλῶσσα σου μὴ προτρεχέτω τοῦ νοός,

Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος*.

Σπεῦδε βραδέως, Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος*.
Φείδου χρόνου, Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος *.

Θυμοῦ κράτει, Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος *.
Δὲν κάνουν ὅλοι γιὰ ὅλα, Αἴσωπος.
Ἡ ἐργασία δὲν εἶναι ἐντροπή, Ἡσίοδος.

Τίποτε καλλίτερον ἀπὸ τὴν τάξιν, Ξενοφών.

Ὁμιλίαι (=συναναστροφές) κακαὶ φθείρουσιν ἤθη χρηστά, Μένανδρος.

Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ, Μένανδρος.

Ἔστι δίκης ὀφθαλμός, ὅς τὰ πάνθ’ὁρᾷ, Μένανδρος.

Φύσιν πονηρὰν μεταβαλεῖν οὐ ράδιον, Μένανδρος.

Μεγάλο κακὸ ἡ ὑπεροψία, Μένανδρος.

Δρυὸς πεσούσης πᾶς ἀνὴρ ξυλεύεται, Μένανδρος.
Ὁ νοὺς εἶναι τὸ χαλινάρι τῆς ψυχῆς, Μένανδρος.
Ἡ ἀρχὴ εἶναι τὸ ἥμισυ τοῦ παντός, Πυθαγόρας.
Ἀπαιδευσία πάντων τῶν κακῶν μήτηρ, Πυθαγόρας.

Ἄνθρωπον ζητῶ, Διογένης.
Ἕν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα, Σωκράτης.
Γνώθι σ᾿ αυτὸν, Σωκράτης.

Τὸ νικᾶν ἑαυτὸν πασῶν νικῶν πρώτη τε καὶ ἀρίστη, Πλάτων.

Ψυχὴ τῆς πολιτείας εἶναι οἱ νόμοι, Πλάτων.

Τὰ πάντα ἀλλάζουν καὶ τίποτε δὲν μένει σταθερόν, τὰ πάντα ρεῖ, Ἡράκλειτος.

Δὸς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω, Ἀρχιμήδης.
Μὴ μου τοὺς κύκλους τάραττε, Ἀρχιμήδης.

Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλὰ ἐν τῷ εὐ τὸ πολύ, Δημοσθένης.

Ἡ ἐξουσία ἀποδεικνύει τὴν ποιότητα τοῦ ἀνθρώπου, Δημοσθένης.

Εὐκολώτερα ἀποκτᾶς παρὰ διατηρεῖς τὰ ἀγαθά,

Εὐκοπώτερον ἐστί τὸ κτήσασθαι τοῦ διατηρῆσαι, Δημοσθένης.

Ἡ συνήθεια καταντᾶ δευτέρα φύσις,
Ἕξις δευτέρα φύσις, Ἀριστοτέλης.

Ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ τάφος, Περικλής.

Ἀναρχίας δὲ μεῖζον οὐκ ἔστι κακόν, αὕτη πόλεις ὄλλυσι, Σοφοκλής.

Ὄλβιος ὅστις τῆς ἱστορίας ἔσχε μάθησιν, Εὐριπίδης.
Σοφὸν τὸ σαφές, Εὐριπίδης.

Νοῦς ὑγιὴς ἐν σώματι ὑγιεῖ, Ἀρχαῖο γνωμικόν.
Πενία τέχνας κατεργάζεται, Ἀρχαῖο γνωμικόν.

Ἡ ἰσχὺς ἐν τῇ ἑνώσει, Ἀρχαῖον γνωμικόν.

Σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει, Ἀρχαῖο γνωμικόν.

Καὶ ὡσὰν μάθετε τὸ παιδί σας γράμματα, τότε λέγεται ἄνθρωπος, Κοσμὰς ὁ Αἰτωλός.
Ὅποιος ἐλεύθερα συλλογᾶται, συλλογᾶται καλά, Ρήγας Φεραῖος.

Ἀπὸ τὴν μόρφωσιν τῶν νέων κρέμαται ἡ τύχη τοῦ Ἔθνους, Παπαφλέσσας.

Νὰ μένετε μονοιασμένοι, γιατὶ ἔχετε μὲ πολλοὺς ὀχτροὺς νὰ παλέψετε, Γεώργιος Καραϊσκάκης (λίγο πρὶν πεθάνῃ).

Ὁ Θεὸς ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος καὶ δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή του, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Τρέμω τὴν ἀπειρίαν σας, Ἰωάννης Καποδίστριας (τὸ 1828, πρὸς τὸν Γεώργιον Μαυρομιχάλην μετέπειτα δολοφόνον του).
Τὸ λακωνίζειν ἐστὶ φιλοσοφεῖν, Ἀπόφθεγμα Ἀνωνύμου.

Ἡ σιωπὴ εἶναι χρυσός, Ἀπόφθεγμα Ἀνωνύμου.
Θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία, Ἀνδρέας Κάλβος.

Πατρίδα, σὰν τὸν ἥλιον σου ἥλιος ἀλλοῦ δὲν λάμπει, Λορέντζος Μαβίλης.
Τὰ μεγαλεῖα νὰ φοβᾶσαι, ὦ ψυχή! Κων/νος Καβάφης.

Τιμὴ σ᾿ ἐκείνους ὅπου στὴ ζωή των ὥρισαν καὶ φυλάγουν Θερμοπύλες! Κων/νος Καβάφης.

Πάντα στὸ νοῦ σου νὰ᾿ χῃς τὴν Ἰθάκη, Κων/νος Καβάφης.
Ἀρχαῖο πνεῦμα ἀθάνατο, ἀγνὲ πατέρα τοῦ ὡραίου, τοῦ μεγάλου καὶ τ᾿ ἀληθινοῦ! Κωστὴς Παλαμάς.

Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω, ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, Γιῶργος Σεφέρης.

Μὴ ρίξῃς πέτρα στὸ πηγάδι ποὺ σὲ δρόσισε, λαϊκὴ παροιμία.

Τὸ βαθὺ ποτάμι δὲν βουΐζει, παροιμία.
Τὰ παθήματα γίνονται μαθήματα, παροιμία.

Ἀνεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα, παροιμία.

Στερνή μου γνώσι νὰ σὲ εἶχα πρῶτα! παροιμία.

Ἔχουν καὶ οἱ τοῖχοι αὐτιά, παροιμία.

Ἄν δὲν ἀκούσῃς καὶ τοὺς δύο, δίκαιο ποτέ μὴ δώσῃς,

Μὴ δικάσῃς πρὶν ἀμφοῖν μύθον ἀκούσῃς, παροιμία.

Ὁ Θεὸς ἀργεῖ, ἀλλὰ δὲν λησμονεῖ, παροιμία.

Ὅπως σπείρεις, θὰ θερίσῃς, παροιμία.

Ἡ καθαριότητα εἶναι ἡ μισὴ ἀρχοντιά, παροιμία.

Μὲ ὅποιον δάσκαλο καθίσῃς, τέτοια γράμματα θὰ μάθῃς, παροιμία.

Τὰ γενόμενα οὐκ ἀπογίγνονται, Νεοελληνικὸν γνωμικόν.

* Οἱ ἑπτὰ σοφοὶ τῆς Ἑλλάδος ἦσαν:

Βίας ὁ Πριηνεύς, Θαλὴς ὁ Μιλήσιος,

Κλεόβουλος ὁ Λίνδιος, Περίανδρος ὁ Κορίνθιος,

Πιττακὸς ὁ Μυτιληναῖος, Σόλων ὁ Ἀθηναῖος,

Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος.

Πηγή:http://www.fotgrammi.gr/

Συντάχθηκε απο τον/την iphpa

+++++++++++++++++++++++++

Δευτέρα, 21 Σεπτέμβριος 2009 14:13
GREEKLISHΜπαμπινιώτης: «Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish» 

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας


ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή 12 Ιουνίου 2011 στην εφημερίδα ΄΄ΤΑ ΝΕΑ¨

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» των Ελλήνων από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, προειδοποιώντας ότι «οι νέοι άνθρωποι θα το πληρώσουν ακριβά».

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.

Μιλώντας στα Χανιά, σε ημερίδα του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου για τη γλώσσα, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρθηκε στην ανάγκη στήριξης της ελληνικής γλώσσας σε ένα επίπεδο ποιότητας.

«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας», ανέφερε ο κ. Μπαμπινιώτης και πρόσθεσε:

«Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».

Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:

«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της».
 
+++++++++++++++++++++++++
ΥΓΡΟΤΟΠΟΣ

Θεατρική παράσταση Μαθητών

Κινηματογραφημένη η υπέροχη θεατρική παράσταση των παιδιών της Δ2 του σχολείου μας, στο θέατρο ''ΑΝΕΤΟΝ'',για αυτούς κι αυτές που δεν την είδαν, αλλά και για αυτούς κι αυτές, που θέλουν να την ξαναδούν.


Υγρότοπος by Σύλλογος Γονέων 29ου Δημ. Σχ. Θεσ/νίκης
Λίγα λόγια για το έργο...

Μια λίμνη. Ψάρια δένδρα, πουλιά, και ζώα συνθέτουν ένα ειδυλιακό τοπίο. Μέχρι τη στιγμή που κάνει την εμφάνισή του ο άνθρωπος. πετάει απορρίμματα, χτίζει εργοστάσια βάζει φωτιά στα καλάμια που είναι γύρω απο τη λίμνη. Αδιαφορεί για το γεγονός ότι 'πληγώνοντας' τη λίμνη, πληγώνει ένα κομμάτι του εαυτού του.

Υπάρχει άραγε ελπίδα;



Eίμασταν εκεί.

Απολαύσαμε μία υπέροχη παράσταση.

Η παρουσίαση των παιδιών καταπληκτική. Το μήνυμα που δώσανε τεράστιο και πολύ συγκινητικό.

Στους συντελεστές της παράστασης αξίζουν συγχαρητήρια και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για την καθυστερημένη αφύπνισή μας.

Έχασαν πραγματικά αυτοί που δεν ήρθαν.

Μπράβο και σε όσους-ες μπόρεσαν να βοηθήσουν συνεισφέροντας για το ΄΄χαμόγελο του παιδιού΄΄.

ΕΥΓΕ, στις δασκάλες Χριστίνα, Σμαρώ, Γεωργία, Ευαγγελία, Μαρίνα, και σε όλα τα παιδιά της Δ2.

Πάντα επιτυχίες.

+++++++++++++++++++++++++

Hellenic Quest

λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.
Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας.
Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple, o Πρόεδρος της οποίας Τζον Σκάλι είπε σχετικά: Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής, επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της, να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μιαν εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.
Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.
Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες.
Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως ..
Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρμάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι.
Στον Η/Υ Ίμυκο αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους, δηλαδή σαν γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον Ίμυκο ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται.
Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας .
Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής.

Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων
πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές .
Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το αμ πράγμα (σημαινόμενο) εννοείται με το αμ (σημαίνον).
Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι 'συμφωνήθηκε' μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.
ΟΛΕΣ οι λέξεις στην Ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).
Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα Ίμυκος , Γνώσεις και Νεύτων αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε
τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες.
Και τούτο επειδή η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που πιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.
Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα ΟΠΩΣ : τηλέ , λάνδη =...LAND, ΓΕΩ...,νάνο, μίκρο, μέγα, σκοπό....ισμός, ΗΛΕΚΤΡΟ...., κυκλο...., ΦΩΝΟ...., ΜΑΚΡΟ...., ΜΙΚΡΟ...., ΔΙΣΚΟ...., ΓΡΑΦΟ....., ΓΡΑΜΜΑ..., ΣΥΝ..., ΣΥΜ..., κ.λπ..
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ : ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ C D = COMPACT DISK = ΣΥΜΠΑΚΤΩΜΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΣ
Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες.
Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.
Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί Ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα.

έτσι για ... να μαθαίνουμε σιγά-σιγά την αλήθεια !