Τετάρτη 2 Ιανουαρίου 2013
Σαράντος Καργάκος: Εκπαιδευτικός - Ιστορικός - συγγραφέας
ΘΕΜΑ : Εργασία - ανεργία.
Για μεγάλο προβληματισμό. Αξίζει να το διαβάσουμε όλοι!!!!
Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία.
Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νέο-σουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές <<κουλοχέρηδων>> ... παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...Κάποτε, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι...πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής. Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους.
Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά.
Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό.
Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο. Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Πού πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή ;
Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πώς να πάει, όταν με τη ναυτιλία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τι είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε τη θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου - και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα - απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας - πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές-που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά ;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών. Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με . . .«Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε...αγροτικό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημάτων.Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά !
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά. Θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί-ακόμη στο Δημοτικό-μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων, άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν ... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς.
Έπρεπε να ζούσε τώρα... Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω:
το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτεψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της-δικαιώματα στην τεμπελιά-και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.
Σαράντος Καργάκος:
Εκπαιδευτικός - Ιστορικός - συγγραφέας
++++++++++++++++++++++++++++++
Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012
ΕΑΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΖΗΣΕΙΣ,
ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ Σ 'ΑΓΑΠΩ
ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ Σ 'ΑΓΑΠΩ
Καταξίωση του μεγαλείου της ψυχής και
της μητρικής αγάπης της αιώνιας Μάνας.
της μητρικής αγάπης της αιώνιας Μάνας.
Είναι μια αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε λίγες ώρες μετά από σεισμό στην Ιαπωνία, πριν λίγους μήνες. Θα μπορούσε να είναι και αυτή ένα παραμύθι, όμως... δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα που μας θυμίζει πως τα παραμύθια δεν είναι πάντα μύθος.
Έχοντας πλέον ο σεισμός υποχωρήσει, διασώστες φτάνουν στα ερείπια του σπιτιού μιας νεαρής γυναίκας κι αντικρύζουν το πτώμα τηςμέσα στα χαλάσματα. Η στάση του σώματός της όμως ήταν σχετικά περίεργη, θυμίζοντας κατά πολύ την στάση που παίρνει πιστός έχοντας λυγίσει στα γόνατά του για να λατρέψει και να προσευχηθεί τον Θεό του. Τα συντρίμια του σπιτιού, είχαν καταπλακώσει την πλάτη και το κεφάλι της.
Αντιμετωπίζοντας όλες αυτές τις δυσκολίες, ο αρχηγός της ομάδας διάσωσης, αποφασίζει να βάλει το χέρι του μέσα από ένα στενό άνοιγμα στον τοίχο για να φτάσει το σώμα της άτυχης γυναίκας. Είχε ακόμη μέσα του την ελπίδα ότι αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να είναι ζωντανή. Ωστόσο, τόσο το κρύο δέρμα όσο και η ακαμψία του σώματος, μαρτυρούσαν πως η γυναίκα είχε σίγουρα πεθάνει. Ο ίδιος μαζί με την υπόλοιπη ομάδα άφησαν αυτό το σπίτι και κατευθύνθηκαν στα υπόλοιπα, αναζητώντας τα επόμενα υπό κατάρρευση κτίρια.
Κάποιοι ανεξήγητοι όμως λόγοι, παρακινούσαν τον αρχηγό της ομάδας να επιστρέψει στο κατεστραμένο σπίτι της νεκρής γυναίκας, καθώς μια εντυπωσιακή δύναμη τον καλούσε πίσω... Έτσι κι έγινε. Πλησίασε, γονάτισε και έβαλε ξανά το χέρι του ανάμεσα στο άνοιγμα που είχε εντοπίσει πριν, αναζητώντας ένα μικρό κενό κάτω από το νεκρό σώμα.
Ξαφνικά, άρχισε να φωνάζει με ενθουσιασμό! «Είναι ένα παιδί! Υπάρχει ένα παιδί!». Όλη η ομάδα συγκεντρώθηκε γύρω του και προσεκτικά αφαίρεσε τις σωρούςτων γκρεμισμένων τμημάτων του σπιτιου, γύρω από την άτυχη γυναίκα. Πράγματι, μπροστά τους πλέον, υπήρχε ένα τριών μηνών αγοράκι, τυλιγμένο σε μια κουβέρτα με μοτίβα άνθεων, κάτω από το νεκρό σώμα της μητέρας του. Προφανώς, η γυναίκα είχε πραγματοποιήσει μια υπεράνθρωπη θυσία για την διάσωση του γιου της. Όταν όμως αντιλήφθηκε πως το σπίτι κατέρρεε, χρησιμοποίησε το σώμα της για να δημιουργήσει ένα αυτοσχέδιο κάλυμμα προστασίας για τον γιό της. Το μικρό αγοράκι, κοιμόταν ακόμα ήρεμο και γαλήνιο, ενώ ο επικεφαλής της ομάδας διάσωσης τον είχε πλέον στα χέρια του και τον απομάκρυνε από τα χαλάσματα.
Ο γιατρός, κατέφθασε γρήγορα για να εξετάσει το μικρό αγόρι. Αφού άνοιξε την κουβέρτα, εντόπισε ένα κινητό τηλέφωνο.Υπήρχε ένα μήνυμα κειμένου στην οθόνη που έγραφε:
«Εάν καταφέρεις να επιζήσεις, να θυμάσαι μόνο ότι σ 'αγαπώ»
Το μέλλον που περιμένει τον καθένα μας δεν μπορεί παρά να είναι σύμφωνο με την ποιότητα των σκέψεών μας.
Ζούμε πάντα την ιστορία που φανταστήκαμε.
P.G.Malet
+++++++++++++++++++++++++++++++++
Τρίτη 13 Μαρτίου 2012
Ζητιανεύει λίγα νομίσματα (change στην αγγλική) ή επιθυμεί την ΑΛΛΑΓΗ (change στην αγγλική);
Παρακολουθήστε έναν άνδρα καθώς επηρεάζει τις ζωές πολλών ανθρώπων με μόλις ένα δολάριο, αποδεικνύοντας ότι δεν απαιτούνται πολλά για να αλλάξει η ζωή ωρισμένων.
(Το λογοπαίγνιο με τη λέξη change = ψιλά, νομίσματα αλλά και αλλαγή, δεν είναι δυνατή στην Ελληνική γλώσσα)
Is he asking
for Change, or is he asking for CHANGE?
Follow a man as he affects multiple peoples' lives with just one dollar,
proving that it doesn't take much to be the change in someone's life.
Παρακολουθήστε έναν άνδρα καθώς επηρεάζει τις ζωές πολλών ανθρώπων με μόλις ένα δολάριο, αποδεικνύοντας ότι δεν απαιτούνται πολλά για να αλλάξει η ζωή ωρισμένων.
(Το λογοπαίγνιο με τη λέξη change = ψιλά, νομίσματα αλλά και αλλαγή, δεν είναι δυνατή στην Ελληνική γλώσσα)
Is he asking
for Change, or is he asking for CHANGE?
Follow a man as he affects multiple peoples' lives with just one dollar,
proving that it doesn't take much to be the change in someone's life.
++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++
Μας το στείλανε και το αναδημοσιεύουμε......Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει.
Περπατούσαμε δίπλα - δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους.
Ο άγγελος οδηγός μου σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε :
>
> «Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής.
Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στον Θεό με τη μορφή προσευχής»
>
Κοίταξα γύρω - γύρω στον χώρο.
Έσφυζε από κίνηση, με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες
σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
>
> Μετά, προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε:
«Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί
προωθούνται και παραδίδονται σ ' αυτούς που τις ζήτησαν»
>
Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού
τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.
>
Τέλος, στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη
μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί, χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα.
>
«Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.
>
> Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος.
> «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα.
>
> «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια».
>
> «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει τον Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι.
>
> «Πολύ απλά», απάντησε.
> «Χρειάζεται μόνο να πεις: Ευχαριστώ Θεέ μου!»
>
> «Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
Αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ ' το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου.
Αν έχεις χρήματα στην τράπεζα, στο πορτοφόλι σου και λίγα κέρματα σ ' ένα πιατάκι. είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν.
Αν ξύπνησες σήμερα το πρωί με περισσότερη υγεία από όση αρρώστια είσαι πιο ευλογημένος από όσους δεν θα επιζήσουν καν ως την αυριανή μέρα.
Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης.
Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης. θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο.
Αν οι γονείς σου είναι ακόμα ζωντανοί και είναι ακόμα παντρεμένοι μεταξύ τους, είσαι σπάνιος.
Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς. δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση
Και αν διαβάζεις τώρα αυτό το μήνυμα, μόλις έλαβες μια διπλή ευλογία, πρώτον γιατί σου το έστειλε κάποιος που σ ' αγαπάει και δεύτερον γιατί είσαι πιο τυχερός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, που δεν ξέρουν καν να διαβάζουν.
Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;
Να πεις "καλημέρα" μου χαμογέλασε ο άγγελός μου
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια μὲ συνοδεύει αὐτὴ ἡ μικρὴ περικοπή.
Ὁ συγγραφέας της μου εἶναι ἄγνωστος.
Σήμερα ἦρθε ἡ ὥρα νά γίνει βίντεο καὶ νά τὸ μοιραστῶ μαζὶ σας.
Laskarides
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ἡ πίστη:
ἓνας ἐνδιαφέρων διάλογος καθηγητή-φοιτητή.
Ἓνας ‘’ἄθεος’’ καθηγητὴς τῆς φιλοσοφίας συζητᾷ μὲ ἓναν φοιτητή του, γιά τὴν σχέση μεταξὺ ἐπιστήμης καὶ πίστης στον Θεό.
Καθηγητής: Λοιπόν, πιστεύεις στόν Θεό;
Φοιτητής: Βεβαίως, κύριε.
Καθ.: Εἶναι καλὸς ὁ Θεός;
Φοιτ.: Φυσικά.
Καθ.: Εἶναι ὁ Θεὸς παντοδύναμος;
Φοιτ.: Ναί.
Καθ.: Ὁ ἀδερφός μου πέθανε ἀπὸ καρκίνο παρότι παρακαλοῦσε τὸν Θεὸ νά τὸν γιατρέψει καὶ προσευχόταν σὲ Αὐτόν. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς θὰ προσπαθοῦσαν νά βοηθήσουν αὐτούς που ἔχουν τὴν ἀνάγκη τους. Ποῦ εἶναι ἡ καλοσύνη τοῦ Θεοῦ λοιπόν;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Δέν μπορεῖς νά ἀπαντήσεις, ἔτσι δέν εῖναι; Ἂς ξαναρχίσουμε μικρέ μου. Εῖναι καλὸς ὁ Θεός;
Φοιτ.: Ναί.
Καθ.: Εῖναι καλὸς ὁ διάβολος;
Φοιτ.: Ὄχι.
Καθ.: Ποῖος δημιούργησε τὸν διάβολο;
Φοιτ.: Ὁ...Θεός...
Καθ.: Σωστά. Πές μου παιδί μου, ὑπάρχει κακὸ σ' αὐτὸν τὸν κόσμο;
Φοιτ.: Ναί.
Καθ.: Τὸ κακὸ βρίσκεται παντοῦ, ἔτσι δέν εῖναι; Καὶ ὁ Θεὸς ἔπλασε τὰ πάντα, σωστά;
Φοιτ.: Ναί.
Καθ.: Ἄρα λοιπὸν ποιός δημιούργησε τὸ κακό;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Ὑπάρχουν ἀρρώστιες; Ἀνηθικότητα; Μῖσος; Ἀσχήμια; Ὅλα αὐτὰ τὰ τρομερὰ στοιχεῖα ὑπάρχουν σ' αὐτὸν τὸν κόσμο, ἔτσι δέν εἶναι;
Φοιτ.: Μάλιστα.
Καθ.: Λοιπόν, ποιός τὰ δημιούργησε;
Φοιτ.: ...
Καθ.: Ἡ ἐπιστήμη λέει ὅτι χρησιμοποιεῖς τίς 5 αἰσθήσεις σου γιά νά ἀναγνωρίζεις τὸ περιβάλλον γύρω σου καὶ νά προσαρμόζεσαι σὲ αὐτό. Πές μου παιδί μου, ἔχεις δεῖ ποτέ τὸν Θεό;
Φοιτ.: Ὄχι, κύριε.
Καθ.: Ἔχεις ποτὲ ἀγγίξει τὸ Θεό; Ἔχεις ποτὲ γευτεῖ τὸ Θεό, μυρίσει τὸ Θεό σου; Καὶ τέλος πάντων, ἔχεις ποτὲ ἀντιληφθεῖ μὲ κάποια ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις σου τὸ Θεό;
Φοιτ.: ...Ὄχι, κύριε. Φοβᾷμαι πῶς ὄχι.
Καθ.: Καὶ παρόλα αὐτὰ πιστεύεις ἀκόμα σὲ Αὐτόν;
Φοιτ.: Ναί.
Καθ.: Σύμφωνα μὲ ἐμπειρικό, ἐλεγχόμενο, καὶ μὲ δυνατότητα μελέτης τῶν ἀποτελεσμάτων ἑνὸς φαινομένου πρωτόκολλο, ἡ ἐπιστήμη ὑποστηρίζει ὅτι ὁ Θεός σου δέν ὑπάρχει. Τὶ ἔχεις νά ἀπαντήσεις σὲ αὐτό, παιδί μου;
Φοιτ.: Τίποτα. Ἐγὼ ἔχω μόνο τὴν πίστη μου.
Καθ.: Ναί, ἡ πίστη. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημα τῆς ἐπιστήμης.
Φοιτ: Καθηγητά, ὑπάρχει κάτι ποῦ τὸ ὀνομάζουμε θερμότητα;
Καθ.: Ναί.
Φοιτ.: Καὶ ὑπάρχει κάτι ποῦ τὸ ὀνομάζουμε κρύο;
Καθ.: Ναί.
Φοιτ.: Ὄχι, κύριε. Δέν ὑπάρχει. Μπορεῖ νά ἔχεις μεγάλη θερμότητα, ἀκόμα περισσοτέρη θερμότητα, ὑπερθερμότητα, καύσωνα, λίγη θερμότητα ἢ καθόλου θερμότητα. Ἀλλὰ δεν ὑπάρχει τίποτα ποῦ νά ὀνομάζεται κρύο. Μπορεῖ νά χτυπήσουμε 458 βαθμοὺς ὑπὸ τὸ μηδέν, ποὺ σημαίνει καθόλου θερμότητα, ἀλλὰ δέν μποροῦμε νά πᾷμε πιὸ κάτω ἀπὸ αὐτό. Δέν ὑπάρχει τίποτα ποῦ νά ὀνομάζεται «κρύο». «Κρύο» εἶναι μόνο μία λέξῃ, ποὺ χρησιμοποιοῦμε γιά νά περιγράψουμε τὴν ἀπουσία θερμότητας. Δέν μποροῦμε νά μετρήσουμε τὸ κρύο. Ἡ θερμότητα εἶναι ἐνέργεια. Τὸ κρύο δέν εἶναι τὸ ἀντίθετο τῆς θερμότητας, κύριε, εἶναι ἁπλᾶ ἡ ἀπουσία της.
Στην αἴθουσα ἐπικρατεῖ σιγή...
Φοιτ.: Σκεφτεῖτε τὸ σκοτάδι, καθηγητά. Ὑπάρχει κάτι ποῦ νά ὀνομάζουμε σκοτάδι;
Καθ.: Ναί, τὶ εἶναι ἡ νύχτα ἂν δέν ὑπάρχει σκοτάδι;
Φοιτ.: Κάνετε καὶ πάλι λάθος, κύριε καθηγητά. Τὸ «σκοτάδι» εἶναι ἡ ἀπουσία κάποιου ἅλλου παράγοντα. Μπορεῖ νά ἔχεις λιγοστὸ φῶς, κανονικὸ φῶς, λαμπερὸ φῶς, ἐκτυφλωτικὸ φῶς... Ἀλλά, ὅταν δέν ἔχεις φῶς, δέν ἔχεις τίποτα καὶ αὐτὸ τὸ ὀνομάζουμε σκοτάδι, ἔτσι δέν εἶναι; Στήν πραγματικότητα τὸ σκοτάδι ἁπλᾶ δέν ὑπάρχει. Ἂν ὑπῆρχε θὰ μποροῦσες νά κάνεις τὸ σκοτάδι σκοτεινότερο.
Καθ.: Ποῦ θέλεις να καταλήξεις μὲ ὅλα αὐτά, νεαρέ;
Φοιτ.: Κύριε, ὅτι ἡ φιλοσοφικὴ σας σκέψη εἶναι ἐλαττωματική.
Καθ.: Ἐλαττωματική!; Μήπως μπορεῖς νά μοῦ ἐξηγήσεις γιατί;
Φοιτ.: Καθηγητά, σκέφτεστε μέσα στά ὅρια τῆς δυαδικότητας. Ὑποστηρίζετε ὅτι ὑπάρχει ἡ ζωὴ καὶ μετὰ ὑπάρχει καὶ ὁ θάνατος, ἔνας καλὸς Θεὸς καὶ ἔνας κακὸς Θεός. Βλέπετε τὴν ἔννοια τοῦ Θεοῦ σὰν κάτι τελικό, κάτι ποῦ μπορεῖ νά μετρηθεῖ. Κύριε, ἡ ἐπιστήμη δέν μπορεῖ νά ἐξηγήσει οὔτε κάτι τόσο ἁπλὸ ὅπως τὴν σκέψη. Χρησιμοποιεῖ τὴν ἠλεκτρικὴ καὶ μαγνητικὴ ἐνέργεια, ἀλλὰ δέν ἔχει δεῖ ποτέ, πόσο μᾶλλον νά καταλάβει ἀπόλυτα αὐτήν τὴν ἐνέργεια. Τὸ νά βλέπεις τὸ θάνατο σὰν τὸ ἀντίθετο τῆς ζωῆς εἶναι σὰν νά ἀγνοεῖς τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ θάνατος δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει αὐτόνομος. Ὁ θάνατος δέν εἶναι τὸ ἀντίθετο τῆς ζωῆς: εἶναι ἁπλᾶ ἡ ἀπουσία της. Τώρα πεῖτε μου, καθηγητὰ διδάσκετε στούς φοιτητὲς σας ὅτι ἐξελίχτηκαν ἀπὸ μία μαϊμού;
Καθ.: Ἐὰν ἀναφέρεσαι στην φυσικὴ ἐξελικτικὴ πορεία, τότε ναί, καὶ βέβαια.
Φοιτ.: Ἔχετε ποτέ παρακολουθήσει μὲ τὰ μάτια σας τὴν ἐξέλιξη;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Ἐφόσον κανένας δέν παρακολούθησε ποτέ τὴν διαδικασία ἐξέλιξης ἐπιτόπου καὶ κανένας δέν μπορεῖ νά ἀποδείξει ὅτι αὐτὴ ἡ διαδικασία δέν σταματᾷ ποτέ, τότε διδάσκεται τὴν προσωπικὴ σας ἄποψη ἐπὶ τοῦ θέματος. Τότε μήπως δέν εἶστε ἐπιστήμονας, ἀλλὰ ἁπλὰ ἔνας κήρυκας;
Καθ.: ...
Φοιτ.: Ὑπάρχει κάποιος στήν τάξη ποῦ νά ἔχει δεῖ τὸν ἐγκέφαλο τοῦ καθηγητή; Ποῦ νά ἔχει ἀκούσει ἢ νιώσει ἢ ἀκουμπήσει ἢ μυρίσει τὸν ἐγκέφαλο τοῦ καθηγητή; Κανένας. Ἂρα σύμφωνα μὲ τοὺς κανόνες τοῦ ἐμπειρικοῦ, ἐλεγχόμενου καὶ μὲ δυνατότητα προβολῆς πρωτόκολλου, ἡ ἐπιστήμη ἰσχυρίζεται ὅτι δέν ἔχετε ἐγκέφαλο, κύριε. Καὶ ἀφοῦ εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, τότε, μὲ ὅλο τὸν σεβασμό, πῶς μποροῦμε νά ἐμπιστευτοῦμε αὐτὰ ποῦ διδάσκετε, κύριε;
Καθ.: Μοῦ φαίνεται ὅτι ἁπλὰ θὰ πρέπει νά στηριχτεῖς στήν πίστη σου, παιδί μου.
Φοιτ.: Αὐτὸ εἶναι, κύριε... Ὁ σύνδεσμος μεταξὺ τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ΠΙΣΤΗ. Αὐτὴ εἶναι ποῦ κινεῖ τὰ πράγματα καὶ τὰ κρατάει ζωντανά.
Αὐτὸς ὁ νεαρὸς φοιτητὴς λέγεται ὅτι ἤταν ὁ ALBERT EINSTEIN...
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Team Hoyt Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΔΥΝΑΜΗ
ΑΝ NOMIZOYME ΟΤΙ ΚΑΝΑMΕ ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΖΩΗ MΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ, ΘΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΑΦΩΝΟΙ!!!
Κάποια μέρα ὁ γιός ρωτάει τὸν πατέρα του.-Πατέρα, θέλεις νά συμμετάσχεις μαζὶ µου στόν μαραθώνιο;
Ὁ πατέρας παρόλα που εἶναι καρδιακὸς ἀπάντησε,
-ΝΑΙ.
Ἔτσι ἀποφάσισαν μαζὶ νά δηλώσουν συμμετοχή.
Μετὰ ἀπὸ ἕνα διάστημα ρωτάει ὁ γιός τὸν πατέρα.
-Πατέρα τί λές, μποροῦμε νά δηλώσουμε συμμετοχὴ στό Ironman;
Ὁ πατέρας ἀπάντησε,
-ΝΑΙ, ἀλλὰ εἶναι τὸ ποιό δύσκολο τρίαθλο στό κόσμο που διοργανώνεται κάθε χρόνο στήν Χαβάη...
οἱ ἀθλητὲς πρέπει νά κολυμπήσουν 3,86km, νά κάνουν ποδήλατο 180,2km καὶ να τρέξουν 43,19km διασχίζοντας τὸ νησὶ .
Ὁ πατέρας µέ τὸν γιό ἔγιναν ἕνα σῶμα γιά νά λάβουν συμμετοχή,
... καὶ τώρα δές τὸ VIDEO...
Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος του Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασαχουσέτης των Η.Π.Α. και είναι σήμερα 68 ετών.
Πριν από 46 χρόνια η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι που το ονόμασαν Rick.
Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου σταματώντας την αιμάτωση του εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά της ζωής του.
Τελικά o Rick έζησε αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει.
Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση του οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο του εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση των άκρων και της ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις του κεφαλιού.
Οι γιατροί τους πρότειναν να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας. Τότε ο Rick ήταν 9 μηνών.
Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Τα ματάκια του Rick ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό".
Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ' αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.
Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο του Tufts University στη Βοστόνη και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί.
Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε: "Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!"
"Σας παρακαλώ, μιλήστε του". Είπε ο Dick. "Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!"
Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε.
Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick με διάφορες κινήσεις του κεφαλιού μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή.
Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί … Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν: "GO BRUINS". Είναι μια έκφραση των Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ της Βοστόνης.
Έτσι το παιδί έδειξε μια σαφή προτίμηση προς τον αθλητισμό.
Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του.
Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στιβ".
Ο Dick σάστισε Πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του, που δεν έτρεξε ποτέ πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο, θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για 8 χιλιόμετρα;
Το δοκίμασε, και τα κατάφεραν. Μετά ο Dick ήταν "παράλυτος" για δυο βδομάδες.
Ο Rick είπε στον πατέρα του: "Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα να τρέχω κι εγώ μαζί σου!"
Αυτή η μέρα άλλαξε την ζωή των Hoyt για πάντα.
Ο Dick δάκρυσε. Αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε.
Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός. Τον Μαραθώνιο της Βοστόνης του 1979.
Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν! Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή.
Η επόμενη πρόκληση ήταν το τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι: τρέξιμο 10 χλμ., ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του. Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει την σωματική εξάντληση.
Ο Dick το επιχείρησε 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick.
Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, έτρεξε 42 χλμ. σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι του Rick και ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και τον Rick. Κάτι που πολλοί αθλητές δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους.
Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο Rick Hoyt
συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλου, 6 Ironman τρίαθλο, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστόνη και 20 δίαθλα με ένα απ' αυτά το1992, να διασχίζουν τις Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατώντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ!
Πέρυσι σε ηλικία 67 ετών ο Dick και 45 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών.
Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ.
Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους του κόσμου.
Η απάντηση του Dick ήταν άμεση και μονολεκτική. ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ.
Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Ο Dick ανακηρύχθηκε ο ΠΑΤΕΡΑΣ του αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις του Rick το επιτρέπουν.
Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη των Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ' όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του. Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή :
"Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώχνω εγώ"!!!!!
ΠΡΕΠΕΙ
Γιά νά μεγαλώσει ἕνα παιδί, δέν χρειάζεται μόνο τροφή. Χρειάζεται ἐκτίμησῃ, ἀναγνώρισῃ, ἐνθάρρυνση.
Ἡ Ἑλληνικὴ ἑταιρεία πρόληψης κακοποιήσῃς-παραμέλησῃς παιδιῶν τονίζει:
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΚΑΛΑ ΠΡΙΝ ΠΕΙΤΕ | ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΛΕΤΕ |
|
· Μπράβο!!!
· Δέν πειράζει που δέν τὰ κατέφερες αὐτῆ τή φορά.
· Εἴμαστε ὑπερήφανοι γιά σένα.
· Ἀρκεῖ που προσπάθησες.
· Θὰ τὰ καταφέρεις.
· Εἶσαι σπουδαῖο παιδί.
· Κανεὶς δεν εἶναι τέλειος.
· Εἶσαι μοναδικό.
· Δέν ξέρω τι θὰ ἔκανα χωρίς ἐσένα.
· Σ΄ ἀγαπῶ πολύ.
· Ἒλα νά προσπαθήσουμε μαζί.
|
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΟΤΑΝ...
Μπορῶ νά κάνω τὰ πάντα γιά τὸ παιδί μου; Ἀλήθεια ἀκούγονται ὄμορφα λόγια, καὶ πραγματικὰ τὶ ὡραῖα αἰσθανόμαστε ὅταν τὸ λέμε. Ὅσοι ἀκοῦν αὐτὴ τῇ φράσῃ θὰ ποῦν «μπράβο τί καλὸς γονιός». Τὰ παιδιὰ θὰ αἰσθανθοῦν σιγουριά. Ὅτι νά γίνει θὰ τρέξουνε πρῶτοι, θὰ ξενυχτήσουνε, θά… Στήν καθημερινότητα ὅμως τὶ ἰσχύει ὅταν: καπνίζουμε μπροστὰ τους, δεν βάζουμε ζώνη ἀσφαλείας στό αὐτοκίνητο ἢ βάζουμε τὰ παιδιὰ νά κάθονται στό μπροστινὸ κάθισμα., τοὺς λέμε «ἂν ξαναχτυπήσεις τὸν ἀδελφό σου θὰ σὲ δείρω», θέλουμε τὰ παιδιὰ μας ὑπάκουα καὶ ἐμεῖς δέν ἔχουμε τὴν ὑπομονὴ νά τὰ μεγαλώσουμε, ξεσπᾷμε ἐπάνω τους μετὰ ἀπὸ μία κουραστικὴ ἡμέρα στήν ἐργασία μας, ἐργαζόμαστε πρωὶ- βράδυ καὶ δεν τοὺς ἀφιερώνουμε κάποιες ὦρες, ἐμεῖς δέν δίνουμε τὸ καλὸ παράδειγμα, λέμε «ἀφησέ το δέν ξέρεις νά τὸ κάνεις ἐσὺ , θὰ τὸ κάνω ἐγώ που εἶμαι μεγάλος. ὅταν, ὅταν……… Δημοσιευμένο στήν "Ασυλοτυπία" τεῦχος 10 Φεβρουάριος 2010
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ
Μία φορὰ κι ἕνα καιρὸ ἤταν ἕνα παιδί που εἶχε ἄσχημο χαρακτῆρα.
Ὁ πατέρας του τοῦ ἔδωσε ἕνα σακούλι μὲ καρφιὰ καὶ τοῦ εἶπε νά καρφώνει ἕνα μέσα στόν φράχτη ὅποτε ἔχανε τὴν ὑπομονὴ του ἢ μάλωνε μὲ κάποιον.
Τὴν πρώτη μέρα κάρφωσε πολλὰ καρφιὰ στό φράχτη.
Ἔμαθε ὅμως νά συγκρατεῖται, γιατὶ ἤταν πιὸ εὔκολο αὐτὸ ἀπὸ τὸ νά καρφώνει τὰ καρφιά.
Τελικὰ ἔφτασε μία μέρα που τὸ παιδὶ δεν κάρφωσε κανένα καρφὶ καὶ τὸ εἶπε στόν πατέρα του.
Τότε ἐκεῖνος τοῦ εἶπε νά ἀφαιρεῖ ἕνα καρφὶ γιά κάθε μέρα που δέν θὰ ἔχανε τὴν ὑπομονὴ του.
Οἱ ἡμέρες περᾷσαν καὶ τελικὰ τὸ παιδὶ μπόρεσε νά πεῖ στόν πατέρα τοῦ ὅτι εἶχε ἀφαιρέσει ὅλα τὰ καρφιά.
Ὁ πατέρας του τοῦ εἶπε:
«Ὅλα καλά, ἀλλὰ κοίταξε ὃλες τίς τρύπες που ἔμειναν στόν φράχτη.
Ποτὲ δέν θὰ εἶναι ὅπως πρίν.
Ὅποτε ἐσὺ κάνεις κάτι κακό, ἀφήνεις στόν ἄλλον μία πληγή.
Μπορεῖς νά καρφώσεις ἕνα μαχαίρι σὲ ἔναν ἀνθρωπο καὶ ἔπειτα νά τὸ βγάλεις, ἀλλὰ πάντα θὰ μείνει ἕνα τραῦμα.
Ἄκομα καὶ νά σὲ συγχωρήσουν τὸ τραῦμα θὰ μείνει.
Ἕνα λεκτικὸ τραῦμα μπορεῖ νά κάνει μεγαλύτερη ζημιά ἀπὸ ἕνα σωματικό».
Δημοσιευμένο στήν "Ἀσυλοτυπία" 7 Νοέμβριος 2009
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ
Μὴ φοβάστε να εἶστε σταθεροὶ μαζί μου.
Τὸ προτιμῶ. Μὲ κάνει να νοιώθω περισσότερο σιγουριά.
Μή μου δημιουργεῖτε τὸ συναίσθημα, πὼς τὰ λάθη μου εἶναι ἁμαρτήματα.
Μὴ μὲ προστατεύετε ἀπὸ ὄλες τίς συνέπειες.
Χρειάζεται καμιὰ φορὰ να πάθω για να μάθω.
Μή μου δίνετε ἐπιπόλαιες ὑποσχέσεις.
Νοιώθω περιφρονημένο, ὅταν δεν τὶς κρατάτε.
Μή μου κάνετε συνεχῶς παρατηρήσεις.
Γιατὶ τότε θὰ χρειαστεῖ να προστατέψω τὸν ἑαυτό μου
Κάνοντας τὸν κουφό.
Τὸ παιδὶ σας.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
